Video

Transcriptie

Wat zou er gebeuren als we een heel erg krachtig kernwapen op de maan zouden laten ontploffen?

Zou de explosie zijn baan in de richting van de aarde slaan en vloedgolven en ellende veroorzaken?

Zou de maan vernietigd kunnen worden en de aarde verwoesten met een regen van meteorieten?

Tijdens de koude oorlog was de maan een belangrijk doelwit voor verkenning van de ruimte

en militaire bases.

Daarom liet de Amerikaanse luchtmacht een serieuze studie uitvoeren naar de effecten

van een nucleaire ontploffing op het oppervlak van de maan.

Maar dingen citeren is saai, dus laten we een heel belangrijk wetenschappelijk experiment uitvoeren

met een denkbeeldige 100 megaton thermonucleaire kernkop, ongeveer twee keer zo krachtig

als de krachtigste bom die ooit tot ontploffing is gebracht.

We zullen ook een aantal nieuwsgierige astronauten rond de maan plaatsen als waarnemers.

Laten we op de knop drukken en de tijd vertragen.

De eerste milliseconden gebeurt er niet veel buiten ons wapen.

Ondertussen sturen explosieven binnenin een schokgolf naar een radioactieve metalen kern,

die deze zo samendrukt dat deze kritiek wordt en een kettingreactie van kernsplijting in gang zet.

Het plasma van 100 miljoen graden dat in deze eerste fase is gecreëerd,

zet de tweede fase in gang, met atoomkernen die samensmelten zoals in de kern van een ster.

In het kort, ons wapen bevat een van de heetste plekken in het universum.

En pas nu, amper tien milliseconden later, komt de rest van het universum erachter

dat er iets is gebeurd, als plotseling de bom oplost

en een vlammende ster van nucleaire dood is ontstaan.

Tot zover goed, maar alles wat er nu gebeurt, is heel anders dan we op aarde gewend zijn

vanwege één groot verschil: er is geen atmosfeer.

Terwijl de vuurbal schijnt, zendt hij een flits van röntgenstralen en thermische fotonen uit,

een golf van stille warmte die in alle richtingen naar buiten stroomt.

Op aarde zou deze hitte alles binnen een straal van minstens 50 kilometer verkolen en verbranden.

Maar op de maan, zonder atmosfeer en zuurstofrijke lucht, is er helemaal geen verbranding.

Er is ook niets om te verbranden.

De knapperige bovengrond van de maan is gemaakt van silicaatgesteente en metalen

die tot stof zijn gekauwd door eeuwenlange meteorietinslagen,

vermengd met minuscule sporen van water.

Bij verhitting door de explosie verdampen röntgenstralen van de vuurbal een stel rotsen van het maanoppervlak,

terwijl het ongelukkige stof dat zich in de vuurbal bevindt tot glas smelt.

Astronauten die de show binnen een straal van ongeveer 50 km bekijken, kunnen gefrituurd worden.

En nu gaan we een van de grootste verschillen zien tussen explosies in de ruimte en op aarde.

Op aarde vecht de atmosfeer terug tegen de plasmabel: de expansie wordt binnen enkele ogenblikken

met geweld gestopt door de druk van de atmosfeer. Maar dit is geen goed nieuws.

Terwijl de vuurbal de atmosfeer ramt, produceert hij het meest destructieve deel

van een nucleaire explosie op aarde: de schokgolf.

Perslucht rond de explosie stroomt sneller naar buiten dan de snelheid van het geluid,

verbrijzelt gebouwen en brult zo hard dat organen scheuren.

Maar op de maan is er geen schokgolf. Geen atmosfeer betekent dat er niets is

om de zich uitbreidende explosie in de ruimte te belemmeren.

Op de maan groeit de vuurbal gewoon in angstaanjagende stilte

omdat er geen atmosfeer is om hem te stoppen of een geluid te geven.

Dit zou geweldig zijn om vanaf een veilige afstand te bekijken.

Helaas is er nauwelijks een veilige kijkafstand voor een nucleaire explosie op de maan.

Zonder een atmosfeer die de dodelijke ioniserende straling, die DNA kan vervormen, verzwakt

zal iedereen die dichtbij genoeg is om goed te kunnen kijken, worden blootgesteld

aan dodelijke hoeveelheden straling. Maar dat is natuurlijk niet alles.

Terwijl dit allemaal gebeurt, slaat de explosie tegen de maan,

waarbij ongeveer een tiende van de explosie-energie wordt omgezet in seismische golven,

wat een intense maanbeving veroorzaakt.

De maan is veel kleiner dan de aarde en onze astronauten

zullen een onontkoombaar gewelddadig schudden voelen, waar ze ook staan.

Vergeleken met een aardbeving van 7 op de schaal van Richter, kan dit schudden de infrastructuur

die we ergens op de maan hebben gebouwd ernstig beschadigen of zelfs platleggen.

Degenen die zich aan de andere kant van de maan verstopten, zouden geen idee hebben dat het een explosie was,

het beven zou voelen alsof een asteroïde ter grootte van de Grote Piramide was ingeslagen.

En het is nog niet voorbij:

waar onze bom ontploft, spat de grond op als water zoals een steen in een vijver valt.

Terwijl de explosie tegen het oppervlak duwt, kan het wel honderd miljoen kubieke meter

stof en gesteente uitgraven, waardoor een krater van een kilometer breed wordt gevormd

terwijl het gesteente tot puin wordt verpulverd.

Puin wordt in alle richtingen de lucht in geschoten.

Nogmaals, zonder een atmosfeer is er geen belemmering om het te vertragen.

Veel van het verstrooide puin keert nooit terug naar de maan

en vliegt sneller weg dan de ontsnappingssnelheid.

Een vlaag van micrometeorieten is weggeslingerd om het zonnestelsel te verkennen,

waarvan er vele op de aarde zullen regenen, en maar weinig groter zullen zijn dan kiezelstenen.

Een satelliet, astronaut of ruimtestation die in de weg zit, heeft pech.

Micrometeorieten worden met vele snelheden en hoeken gelanceerd, waardoor ze

zich over het hele maanoppervlak kunnen verspreiden.

Ze zullen als kogels onze nieuwsgierige astronauten doorboren, waar ze ook staan.

Eindelijk komt er een einde aan onze explosie.

Op aarde stijgt de vuurbal op als een heteluchtballon die een soort stengel vormt;

als het omhoog komt wordt er koelere lucht omheen gezogen, waardoor de bovenkant een paddenstoelwolk vormt.

Maar op de maan, nou ja, je weet het inmiddels: geen atmosfeer, geen paddenstoel.

Hoe groter het plasma wordt, hoe koeler het wordt en hoe minder energie het heeft

om interessante of angstaanjagende dingen te laten gebeuren.

Binnen enkele seconden na het overhalen van de trekker wordt de luchtbel rood en verdwijnt uit het zicht.

Het zou vanaf de aarde zichtbaar zijn, als een ster die tot leven flikkert

om vervolgens meteen weer uit te doven.

Een vonk, en dan niets.

Terwijl de wolk van klein puin ver boven het oppervlak van de maan reikt,

wordt deze een paar minuten verlicht door de zon, waardoor het een griezelige schoonheid wordt

voor iedereen die het spektakel kan observeren.

Hoe zit het met de baan van de maan? Het is in principe onveranderd.

De maan proberen te verplaatsen met een kernbom is als proberen een vrachtwagen te verplaatsen

door erop te blazen.

Kernexplosies mogen dan groot zijn, de ruimte is groter.

Onze machtige explosie laat gewoon weer een krater achter. Een van de miljoenen.

Toch zal iedereen op de maan zich niet blijven amuseren.

Het materiaal dat uiteindelijk terug naar de maan regent, is radioactief

en zonder natuurlijke processen om het weg te wassen of te begraven,

zal het oppervlak van de maan besmet blijven.

Gelukkig zal de ergste straling over ongeveer een jaar zijn gedaald tot een niveau

dat vergelijkbaar is met het natuurlijke niveau van kosmische straling.

Concluderend kunnen we met vertrouwen zeggen dat, hoewel de maan zelf er niet om geeft

om te worden gebombardeerd en het nauwelijks zal merken,

het gebruik van de maan als een nucleaire testgrond het een beetje verpest voor iedereen

die probeert daar wat tijd door te brengen of iets nuttigs te bouwen.

Dus misschien moeten we dat gewoon niet doen.