ویدئو

متن

تعداد زیادی از بیننده هامون یه سوال خیلی جدی پرسیدن:

اگه تمام بمب های هسته ای جهان رو روی هم تلنبار کنیم

و یکجا منفجر بشن، چه اتفاقی میفته؟

برامون مقداری عجیب بود که هیچ منبع مناسبی

برای پاسخی که بتونه ما رو راضی کنه پیدا نکردیم.

بهمین خاطر ما از چند تا دانشمند خواستیم که محاسبه کنن چه اتفاقاتی میفته،

و پاسخی برای این مسئله علمی فوق العاده مهم بدست بیاد،

یکبار واسه همیشه.

در حال حاضر، 15 هزار سلاح هسته ای روی زمین وجود داره.

ایالات متحده و روسیه هرکدوم حدود 7 هزارتا دارن،

درحالیکه فرانسه، چین، بریتانیا، پاکستان، هند، اسرائیل و کره شمالی

روی هم 1000 تا دارن.

اما قدرت تخریبی مجموع اینها واقعا چقدره؟

بیاین این عدد ها رو به طور دقیق تر تحلیل کنیم.

روی زمین حدود 4500 شهر یا نواحی شهری

با جمعیت بالای 100 هزار نفر وجود داره.

بعضی ها بزرگتر از بقیه هستن، و ما فرض می کنیم که بطور متوسط

برای نابود کردن کامل یه شهر، 3 تا بمب هسته ای لازم داریم.

که این یعنی ما میتونیم تک تک شهرهای روی زمین رو

با انبار سلاح های هسته ای مون نابود کنیم،

که به مرگ بیش از 3 میلیارد نفر منجر خواهد شد – تقریبا نصف جمعیت بشریت

اونهم در یک آن.

تازه هنوز 1500 سلاح هسته ای اضافه میاد.

خب این روشی هست که یه متخصص احتمالا بهش میگه «فراکشتار».

بهرحال با اطمینان میتونیم بگیم که تعداد سلاح های هسته ای مون از این نظر خیلی زیاده،

و توانایی تخریب بسیار بالایی دارن.

ولی اگه 15 هزار بمب هسته ای مون رو روی همدیگه تلنبار کنیم و دکمه رو بزنیم، چطور؟

خب بیاین توده بمب هسته ای مون رو وسط جنگلهای بارانی آمازون بندازیم،

تا به طبیعت نشون بدیم رئیس کیه!

کلاهک های هسته ای مون، وقتی روی هم تلنبار بشن، توی یه انبار کوچیک هم جا میشن.

یه کلاهک هسته ای معمول ایالات متحده، قدرتی معادل 200 هزار تُن TNT داره.

در نتیجه 15 هزار کلاهک قدرتشون معادل سه میلیارد تن TNT هست.

برای درک مقیاس، با این تعداد میشه کل جزیره منهتن رو

با تمام ساختمانها و آسمان خراشهاش رو با بسته های TNT بازسازی کرد.

آشناترین پدیده ای که میتونیم از نظر انرژی مقایسه کنیم، یه آتشفشان هست.

یکی از مهلک ترین فوران های آتشفشانی ثبت شده در تاریخ، در سال 1883 اتفاق افتاد،

در جزیره کراکاتوآ.

این فوران اونقدر قدرتمند بود که 70 درصد جزیره

و مجمع‌الجزایر اطراف نابود شدن،

و به مرگ ده ها هزار نفر منجر شد.

اثراتش در سراسر دنیا تا چند روز بعد از فوران احساس شد.

توده هسته ای ما انرژیش 15 برابر انرژی فوران آتشفشانی کراکاتوآ هست.

خب، بذارین بالاخره دکمه رو بزنیم.

سه،

دو،

یک.

در ثانیه اول،

گوی آتشی به عرض 50 کیلومتر هرچیزی سر راهش رو بخار می کنه،

و موج انفجاری حاصل، 3 هزار کیلومتر مربع از جنگل رو صاف می کنه.

هر موجود زنده ای در شعاع 250 کیلومتری دچار سوختگی میشه.

انفجار به معنای واقعی کلمه در سراسر دنیا شنیده میشه،

در حالی که امواج فشاری در طی چند هفته آینده ده ها بار زمین رو دور میزنن.

میلیون ها تُن از مواد خاکستر شده وارد اتمسفر میشه.

ابر قارچی تا قسمتهای لایه های بیرونی استراتوسفر راه پیدا می کنه،

و عملا به فضا هل داده میشه.

بعد از اینکه اوضاع آروم شد،

دهانه ای کوچک به عرض حدودا ده کیلومتر به جا می مونه،

در مرکز بدترین آتشی که سیاره ما در طی هزاران سال به خود دیده،

آتشی که در سراسر آمریکای جنوبی گسترش پیدا کرده و جنگلها و شهرها رو بطور یکسان خاکستر کرده.

و حالا قسمت ناخوشایند ماجرا شروع میشه.

مواد شدیدا رادیواکتیو موجودات زنده رو به سرعت می کشه،

و ناحیه ای به بزرگی چند کیلومتر حول دهانه غیر قابل سکونت شده،

و همینطور صدها کیلومتر از مناطقی که در جهت باد قرار داشتند.

بخش بزرگی از مواد رادیواکتیو توسط ابر قارچی به بخش های بالایی اتمسفر برده میشه،

و بعد به دور تا دور سیاره جابجا میشه.

شاخص جهانی مواد رادیواکتیو در محیط دوبرابر شده،

که البته در حدی نیست که تمدن بشری رو تهدید کنه، ولی برای مدتی سرطان بیشتر دیده میشه.

بخشی از ذرات برای سالها در لبه فضا در جریان خواهند بود،

و منجر به زمستان هسته ای میشن،

که میتونه دمای جهانی رو چند درجه برای چند سالی پایین بیاره.

اگه شما ساکن آمریکای جنوبی، بخصوص برزیل بوده باشید، این انفجار بدترین عواقب رو برای شما داشته.

جنگلهای بارانی آمازون به تاریخ پیوسته، که اصلا چیز خوبی نیست.

ولی زندگی بشر ادامه پیدا می کنه.

خب باشه، ولی اگه بمب هسته ای بیشتری منفجر می کردیم چی میشد؟

بیاین فرض کنیم که بشر تصمیم میگیره کل اورانیوم موجود در زمین رو استخراج کنه،

و بیشترین تعداد ممکن بمب هسته ای بسازه.

بر اساس تخمین های فعلی،

35 میلیون تُن اورانیوم در پوسته زمین وجود داره؛

به قدری زیاد که میتونه انرژی مورد نیاز تمدن بشری برای 2000 رو تامین کنه،

یا اینکه باهاش میلیونها کلاهک هسته ای ساخت.

برای سادگی بیاین فرض کنیم

توده ای بسازیم با انرژی معادل 10 میلیارد بمب هیروشیما،

که مکعبی به ارتفاع سه کیلومتر رو تشکیل میده، و انرژیش تقریبا

معادل انرژی برخورد شهاب سنگی هست که 65 میلیون سال پیش عصر دایناسورها رو پایان داد.

با این تفاوت که، هسته ای هم هست.

سه،

دو،

یک.

توده ما منفجر میشه و گوی آتش ایجاد شده تا ارتفاعی بالا میره که

در نصف آمریکای جنوبی قابل دیدنه.

قدرت انفجار در حدی هست که زمین مث آب می پاشه،

و دهانه ای به عرض 100 کیلومتر ایجاد می کنه.

سنگ بستری در مقیاس یه رشته کوه در یک آن بخار میشه،

و بطور همزمان هزاران تُن مواد با سرعتی به بیرون شلیک میشه که

به فضا رانده میشن.

بخشی از این مواد برای همیشه زمین رو ترک می کنن،

ولی بخش اعظمشون به صورت آوار داغ و سوزان به زمین باریده می شن،

که این اتمسفر رو درحد اجاق داغ می کنه،

و باعث مرگ اکثر حیوانات بزرگ و طوفان های آتش در سراسر دنیا میشه.

پوسته زمین مثل یه ناقوس به زنگ در میاد،

و زلزله هایی در سراسر دنیا قوی تر از هر زلزله ای در تاریخ،

شهرهایی در سراسر دنیا رو با خاک یکسان می کنند،

در حالیکه نیروهای توفانی حاصل از انفجار، همه درختها در آمریکای جنوبی رو صاف می کنن،

و آتش سوزی کل قاره رو درمی نورده.

مقدار زیاد هیدروکربنهای موجود در آمازون که تبدیل به خاکستر میشن،

در اتمسفر پخش میشن،

و مانع رسیدن نور خورشید به سطح زمین میشن،

و دمای جهانی تا نقطه انجماد پایین میاد.

زمستانی جهانی ممکنه برای دهه ها ادامه پیدا کنه،

و منجر به انقراض گسترده حیوانات بزرگ بشه، از جمله انسان.

همچنین باید اشاره کنیم که هر گوشه کناری از زمین پوشیده از پسماند رادیواکتیو هست،

ولی خب در این زمان، این مسئله دیگه خیلی اهمیت نداره.

این رویدادی هست که به انقراض بشر منجر میشه.

فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی میتونن برای مدتی از منظره ای زیبا لذت ببرن،

ولی بعید نیست که آوار سنگهایی که به مدار پرتاب میشن ایستگاه فضایی رو نابود کنه.

اون افراد خوش شانسی که در پناهگاه بودن، یا در زیردریایی در اعماق اقیانوس،

طولانی تر از بقیه زنده می مونن، تا زمانی که منابع غذایی شون تموم شه،

و برای منابع بیشتر مجبور بشن بیان بیرون.

اونها دنیایی رو مشاهده خواهند کرد پر از خاکستر، منجمد و پوشیده از زمین های بایر رادیواکتیو.

اما خودِ سیاره، به این رویداد هیچ اهمیتی نمیده.

بعد از فقط چند میلیون سال، آسیب های انفجار ترمیم شده،

و زندگی دوباره شکوفا میشه،

حتی میشه گفت بهتر از قبل، چون انسانها دیگه وجود ندارن.

اگه حیات هوشمند دوباره پدیدار بشه، ممکنه بتونه کشف کنه که چه اتفاقی افتاده.

در مطالعات زمین شناسی، یه لایه عجیب بسیار نازک رو می بینن

که کل زمین رو پوشونده و سرشار هست از عناصر رادیواکتیو مثل اورانیوم،

و مواد هرزه ای که از فروپاشی اون به وجود میان،

که در عین حال مخلوطه با فلزات کمیاب و پلاستیکهایی که انسانها استفاده می کردن.

احتمالا از این پدیده بسیار حیرت زده و مبهوت خواهند شد…

ویدئوهایی مثل این بیش از 1200 ساعت وقت میبرن.

در طی سالها، ما تلاش بیشتر و بیشتری اختصاص میدیم به تحقیق کردن،

گفتگو با متخصصین، تصویر سازی و انیمیشن،

طراحی صدا، و چک کردن فکتها.

برای این ویدئو، انرژی مضاعفی رو صرف مدارک منابع مورد استفاده مون کردیم.

میتونید ببینید که اطلاعات این ویدئو رو چطور بدست آوردیم،

متخصصین ما در موردش چی فکر می کنن،

و در کجاها با هم اختلاف نظر داشتن.

اینکه ما میتونیم چنین وقتی رو صرف ساختن ویدئوهامون بکنیم،

به لطف شما بیننده های عزیزمون هست.

و حمایت شما در Patreon.com.