Video

Transcriptie

De aarde verlaten om nieuwe thuisplekken in de ruimte te vinden is een oude droom van de mens

en zal vroeg of laat nodig zijn voor ons voortbestaan.

De planeet die de meeste aandacht krijgt, is Mars, een kleine, giftige en energiearme planeet

die geschikt lijkt voor een kolonie depressieve mensen die in ondergrondse steden ineengedoken zitten.

Maar wat als we groter denken en Venus nemen, een van de vijandigste en dodelijkste plaatsen

in het zonnestelsel, en die in een kolonie veranderen?

Niet door verheven wolkensteden te bouwen, maar door een echte tweede aarde te creëren?

Het is misschien makkelijker dan je denkt.

Venus is verreweg de heetste planeet in het zonnestelsel met een oppervlaktetemperatuur van 460°C,

heet genoeg om lood te smelten.

Deze hitte is te wijten aan het meest extreme broeikaseffect in het zonnestelsel.

CO2 is geweldig in het vasthouden van warmte - zelfs een stijging van 0,03% naar 0,04%

in de atmosfeer van de aarde warmt onze planeet op dit moment op.

De atmosfeer van Venus is voor 97% CO2.

Ook is de atmosfeer van Venus 93 x dichter dan die van de aarde.

Op het oppervlak van Venus staan zou aanvoelen als een duik van 900 meter in de oceaan.

De druk zou je onmiddellijk doden.

Het is echt een vreselijke plek, dus waarom zouden we ons druk maken?

Venus os bijna net zo groot als de aarde en heeft 90% van de zwaartekracht aan het oppervlak.

Oppervlaktezwaartekracht is een groot probleem bij het koloniseren van het zonnestelsel,

omdat het zeer waarschijnlijk is dat een lang verblijf op plaatsen met een lage zwaartekracht

negatieve gezondheidseffecten zal hebben.

De grootte van Venus zou het op een na grootste leefgebied in het zonnestelsel kunnen zijn.

Een nieuw thuis voor miljarden mensen en biljoenen dieren.

Met oceanen, weelderige bossen en een prachtige blauwe lucht.

Een goed geterraformeerde Venus is misschien wel de aangenaamste plek om buiten de aarde te leven.

Hoewel we Venus niet nu kunnen terraformeren, kan dat in een ambitieuzere toekomst wel.

Het zal een paar generaties duren om te voltooien en een enorme uitdaging zijn -

zoals het bouwen van de grote piramides was voor onze voorouders.

Maar het is ook niet zo dat we nooit projecten zijn begonnen die meer dan een mensenleven duurden.

OK! Laten we het doen!

We moeten eerst Venus afkoelen en het gas uit de extreem zware atmosfeer halen.

Er daar is veel van. Ongeveer 465 miljoen miljard ton.

Hoe doen we dat? Er zijn een paar opties.

We kunnen gigantische zonnecollectoren maken die een enorm scala aan laserstralen aandrijven,

die de atmosfeer zo opwarmen dat deze de ruimte in wordt gestraald.

Hoewel we duizenden keren het volledige vermogen aan energie nodig hebben dat wij kunnen opwekken

kan het het nog duizenden jaren duren om de atmosfeer te verwijderen.

Een andere manier is om de atmosfeer af te sluiten. en de CO2 om te zetten door chemische reacties.

We zouden elementen als calcium of magnesium op Mercurius kunnen delven en op Venus schieten

via grote aandrijfsystemen – elektrische rails die raketten overbodig maken op kleinere planeten.

De metalen zouden de CO2 in principe voor altijd omvormen in verschillende koolzuren.

Maar de omvang maakt het onuitvoerbaar.

we zouden honderden miljarden tonnen materiaal nodig hebben om de CO2 te isoleren.

Het lijkt een verspilling van materiaal en kan te lang duren.

Een even belachelijk idee dat echt zou kunnen werken, is om Venus in de schaduw te zetten. Letterlijk.

Door met een enorme spiegel de zon weg te houden en de atmosfeer gewoon te evriezen.

De spiegel hoeft niet complex of groot te zijn, alleen een dunne folie met wat ondersteuning.

Zo’n groot plat oppervlak zo dicht bij de zon zal in een zonnezeil veranderen en het wegduwen

dus in plaats van één gigantisch rond object, zal de spiegel uit verschillende stukken moeten bestaan.

Ringvormige lamellen van schuine spiegels kunnen zonlicht van de ene naar de andere set reflecteren.

Schuine spiegels zouden licht telkens verder kaatsen totdat het naar achteren wordt weggeleid -

en de kracht aan de voorkant in evenwicht houdt en ze op hun plaats houdt.

Het duurt een paar jaar om de infrastructuur op zijn plaats te krijgen

en kan het langzaam uitbreiden.

De eerste decennia koelt de atmosfeer langzaam af, maar blijft dicht en dodelijk.

Totdat het na zo’n 60 jaar de kritische temperatuur van 31° C bereikt.

Dan begint de Grote Vloed op Venus, doordat CO2 bij deze druk vloeibaar wordt en als regen neervalt -

een regenstorm van ongelooflijke proporties die 30 jaar duurt.

De druk en temperatuur dalen beide langzaam en bijna een eeuw lang vormen zich meren en oceanen.

De oppervlaktetemperatuur is nu -56° C en de druk is gedaald tot 7x de druk op aarde.

Eindelijk, bij een koude -81°, beginnen de CO2-oceanen te bevriezen en verandert de regen in sneeuw.

Dit levert een bevroren Venus op bedekt met oceanen zo hard als rots, en gigantische CO2-gletsjers.

Wat overblijft van de atmosfeer is voornamelijk stikstof, op ongeveer 3 keer de druk van die op aarde.

Als je het niet erg vindt om te bevriezen en te stikken, kun je nu over het oppervlak van Venus wandelen.

Maar de bevroren CO2 blijft een beetje een probleem.

Ooit willen we de planeet opwarmen, maar dan zal het CO2-ijs smelten en de atmosfeer weer vullen.

We hebben dus een manier nodig om dat te voorkomen.

1: Alles bedekken met goedkope plastic isolatie en daarop vermalen Venusrots of wateroceanen.

Sommige planetaire wetenschappers zullen erg gestrest zijn dat we een laneet bouwen met zo’n potentiële tijdbom.

Een paar slecht getimede vulkanen kunnen veel CO2 in één keer laten smelten en alles verpesten.

2: Een andere logische oplossing is om alles de ruimte in te schieten

en het te verzamelen in een kleine maan voor opslag en toekomstig gebruik.

Het kan efficiënter door grote katapults te gebruiken in plaats van raketten, maar het verplaatsen

van al die massa zal een behoorlijke uitdaging zijn die een tijd zal duren om op te lossen.

Wat we ook doen met de atmosfeer, we hebben vooral water nodig, dat we van ijsmanen kunnen halen.

Europa, een maan van Jupiter, heeft 2x zoveel water als de oceanen van de aarde.

Het vangen van een maan en vervoeren door het zonnestelsel niet eenvoudig.

Het is makkelijker om stukken ijs van Europa te snijden met een leger bouwdrones

en ze op Venus te schieten met meer van die katapults.

Ruimtekabels kunnen ons veel moeite en energie besparen - bekijk ook onze video over Skyhooks!

In het kort: het zijn slingers die aan beide uiteinden een lading kunnen dragen.

Op Europa gebeurt het meeste werk om ons ijs naar Venus te katapulteren.

Het ijs raakt de Venus-kettingen, die het zachtjes in de atmosfeer laten vallen,

waar het als sneeuw naar beneden valt.

In ruil mogen de Venus-kettingen CO2-ijs opvangen dat van onderaf is geschoten

en het in een baan om Venus versnellen.

We kunnen zo overtollige stikstof verwijderen om de atmosferische druk verder te verlagen.

Na een paar decennia of eeuwen zou Venus worden bedekt

door een mooie, ondiepe bevroren oceaan van een paar honderd meter diep.

Het zou er heel anders uitzien dan nu.

Wat continenten en veel eilanden en het begint een beetje op onze planeet te lijken!

Nu begint de laatste en meest magnifieke fase van terravorming:

de atmosfeer adembaar maken en leven toevoegen.

Maar eerst hebben we licht nodig en moeten we de planeet weer opwarmen.

Een Venusdag duurt 2802 uur, meer dan 116 aardse dagen.

Dus als we onze gigantische spiegel verwijderen, zouden we de helft van onze planeet grillen.

Zelfs zonder de enorme atmosfeer zou de temperatuur ondraaglijk worden.

De eenvoudigste manier om een ​​dag/nacht-cyclus te creëren en weer wat energie binnen te laten,

is met andere spiegels de continenten te verlichten en onze wateroceanen te smelten.

Waardoor we volledig kunnen bepalen hoeveel energie we krijgen en waar het naartoe gaat.

De atmosfeer bestaat nu grotendeels uit stikstof en is verstoken van zuurstof.

De eerste bewoners zullen dus biljoenen en biljoenen cyanobacteriën zijn,

die fotosynthese kunnen krijgen en zuurstof kunnen afgeven.

We weten dat ze de atmosfeer van een planeet snel kunnen veranderen,

omdat ze miljarden jaren geleden waarschijnlijk verantwoordelijk waren voor het veranderen

van de giftige atmosfeer van onze jonge aarde in een een met voldoende zuurstof voor complex leven.

Maar dat niet alleen: cyanobacteriën kunnen stikstof uit de atmosfeer halen en het omzetten

in voedingsstoffen die door levende wezens kunnen worden gebruikt.

Op deze manier zullen ze ons dode oceaanwater bemesten en voorbereiden op complexere organismen.

Op het land moeten onze kolonisten een deel van het voormalige Venusiaanse oppervlak vermalen

om aarde te maken voor stikstofbindende planten om op te groeien.

Uiteindelijk zouden miljarden bomen zich verspreiden en grote bossen creëren,

die enorme delen van de continenten bedekken. Venus zou groen worden.

Om het te versnellen zou er strategisch CO2 vrijkomen om de planten en cyanobacteriën te bevoorraden.

Gebieden die al met planten zijn bedekt, krijgen extra daglicht van onze orbitale spiegels,

zodat de planten het grootste deel van elke dag actief zouden zijn.

Misschien hoeven we dit niet te doen met dezelfde planten en dieren die we nu kennen.

Naarmate genetische manipulatie volwassen wordt en ons begrip van genetica en het leven zich uitbreidt,

kunnen we het leven misschien maken zoals we het nodig hebben.

Het zou enkele duizenden jaren duren om de atmosfeer voor mensen adembaar te maken.

In de tussentijd kon je rondlopen met niets meer dan gewone kleding en een zuurstofmasker.

Kolonisten zouden genieten van een nieuwe planeet, vol met hulpbronnen en badend in het zonlicht.

Ze zouden nieuwe toepassingen kunnen bedenken voor de enorme hoeveelheden

kooldioxide-ijs en stikstof die er rondcirkelen.

Industriële processen, raketbrandstof of zelfs het stimuleren van de terravorming

van een andere planeet, zoals het kleine Mars. Venus is volledig geterraformeerd.

Dieren zwerven door uitgestrekte ecosystemen. Er worden steden gebouwd.

Miljarden kolonisten en hun nakomelingen maken van deze wereld hun thuis.

Ze zien beelden van vroeger. Hoe Venus ooit de meest vijandige planeet was.

Hoe het honderden jaren duurde om de hel te bevriezen en de oceanen te verschepen

en nog eens een paar duizend jaar om het mogelijk te maken vrij te ademen.

Ze zullen het amper kunnen geloven.

Misschien is het niet zo eenvoudig om Venus te terraformeren en moeten er veel dingen goed gaan

voordat deze toekomst werkelijkheid wordt.

Maar het kan en met technologie die binnen het bereik ligt van een gemotiveerde

en iets geavanceerdere mensheid die de ruimte in wil.

Het enige dat het tegenhoudt, is onze verbeelding.

En dat is een probleem dat gemakkelijk op te lossen is.