Video

Transcriptie

De nachtelijke hemel lijkt vredig en ordelijk.

Maar in werkelijkheid razen sterren door de Melkweg met snelheden van honderdduizenden kilometers per uur.

Niet gebonden aan vaste formaties maar wel constant veranderende buurten.

Gelukkig is de ruimte groot en daarom is het zeer onwaarschijnlijk

dat de sterren van de Melkweg ons raken.

Helaas hoeven ze niets te raken om ons hier een heel slechte tijd te bezorgen.

En er zijn al sterren die heel dichtbij beginnen te komen.

Om te begrijpen hoe gevaarlijk sterren voor ons zijn, moeten we het over zwaartekracht hebben.

De zwaartekracht trekt elk stukje materie naar elk ander stukje materie in het universum.

Je wordt aangetrokken door een atoom op een miljoen lichtjaar afstand en vice versa.

Gelukkig wordt deze kracht over de afstand zwakker en hangt het ook af van hoe groot iets is.

Dus dingen die dichtbij zijn en erg groot, zijn aantrekkelijker en winnen het kosmische touwtrekken.

Op deze manier bepalen enorme dingen hoe kleinere dingen zich om hen heen gedragen.

De zon maakt 99,75% uit van alle massa in het zonnestelsel

en vormt dus het gedrag en de banen van al het andere erin.

Miljarden jaren geleden, na de geboorte van de zon, was het zonnestelsel een chaotische en gevaarlijke plek,

aangezien de planeten werden gevormd uit talloze kleine stukjes die constant in botsing kwamen.

Maar in de loop van de eeuwen ontstond er een stabiel evenwicht.

Tegenwoordig zijn de meeste planeten en asteroïden in veilige en voorspelbare banen terechtgekomen.

We hebben de binnen- en buitenplaneten, de asteroïde- en de Kuipergordel.

En aan de rand, de Oort-wolk, een gigantische bol van kometen

die langzaam in een koude opslagplaats ronddraait.

We willen echt niet dat dit evenwicht wordt verstoord.

Als een andere ster te dicht bij ons zou komen, zou de zwaartekracht

aan alles in het zonnestelsel trekken als een verwende peuter,

waardoor de aangename orde van de planeten, asteroïden en kometen wordt verstoord.

Dit is geen denkbeeldig gevaar. Zo’n 70.000 jaar geleden ging een binair systeem

van een rode en een bruine dwerg door de Oort-wolk en gooide alles in de war.

Het kan zelfs een dodelijke aanval van asteroïden onze kant op hebben gestuurd.

Maar het kan twee miljoen jaar duren voordat die bezoekers uit de Oort-wolk

in het binnenste zonnestelsel aankomen.

Maar er is een veel groter probleem aan de horizon: Gliese 710, een rode dwerg

met ongeveer de helft van de massa van de zon, is momenteel op weg naar het zonnestelsel.

Over ongeveer een miljoen jaar zal het door de Oortwolk gaan

en de helderste ster aan de nachtelijke hemel worden.

Zo’n korte vlucht zou zich over honderdduizenden jaren ontvouwen

en de banen van miljoenen objecten in de Oortwolk aanzienlijk verstoren.

Als we pech hebben, zal het een nieuwe periode van planetair bombardement veroorzaken,

vergelijkbaar met het vroege zonnestelsel.

De nachtelijke hemel kan gevuld zijn met kometen en asteroïden die op het binnenste zonnestelsel regenen.

De grotere zouden massale uitstervingen op dinosaurusniveau kunnen veroorzaken

en zouden slecht zijn voor de aandelenmarkt.

Maar het kan nog veel erger.

Het sterrenstelsel is een intense plek en sterren komen regelmatig dicht bij elkaar.

Het is dus mogelijk dat een ster veel dichterbij kan komen en niet alleen ons voorbijgaat,

maar direct door het binnenste zonnestelsel vliegt. Dit zou extreem slecht zijn.

De kans dat een andere ster in botsing komt met de zon

is astronomisch onwaarschijnlijk, maar dat is niet waar we ons zorgen over maken.

Als een andere ster ongeveer zo dicht als de aarde van de zon af zou komen,

zou hij de aarde gemakkelijk uit het zonnestelsel kunnen werpen.

De kans dat zoiets gebeurt wordt geschat op ongeveer 1/100.000 in de komende vijf miljard jaar.

Klein, maar niet absurd.

Zoals we in een andere video bespraken, lijken er miljarden schurkenplaneten te zijn

die hun eigen gang gaan in het sterrenstelsel, en dit is een manier hoe ze ontstaan.

Dus als dit zou gebeuren met een gemiddelde rode dwerg, wat zou er dan op aarde gebeuren?

De aarde uit het zonnestelsel schoppen

Als de ster het zonnestelsel binnenkomt, verschijnt er een kleine oranje stip aan de hemel

die maandenlang groter en helderder wordt en uiteindelijk overdag zichtbaar wordt.

Het zou groter en veel helderder worden dan de maan. Te helder om direct naar te kijken.

De nachtelijke hemel zou worden gevuld met een angstaanjagende rode gloed.

Na een paar maanden zou het weer gaan krimpen. Maar de zon ook.

Over een paar jaar wordt de zon langzaam kleiner, en daarmee beginnen warmte en licht te verdwijnen.

Over de hele wereld, als de dagen donker worden, zou de laatste winter van de mensheid beginnen.

De poolkappen beginnen te groeien en verspreiden zich terwijl planten verschrompelen en afsterven.

Bossen bevriezen en dieren sterven massaal.

Terwijl de aarde de baan van Mars passeert, is de gemiddelde oppervlaktetemperatuur gedaald

tot bijna -50° C.

Vanuit de ruimte begint de aarde op een ijzige maan te lijken,

waarbij het blauwgroene oppervlak het bleke grijs-wit van de dood wordt.

Terwijl de wereldwijde infrastructuur kapot gaat, kruipen mensen binnen bij elkaar,

ze branden wat ze kunnen voor warmte terwijl de temperatuur blijft dalen,

en tellen de dagen totdat ze geen voedsel meer hebben dat niet meer groeit.

Iedereen die aan de oppervlakte leeft, leeft in geleende tijd.

Tegen de tijd dat de aarde de baan van Jupiter bereikt, zakt de oppervlaktetemperatuur naar -150° C,

lager dan de koudste ooit gemeten temperaturen op Antarctica.

Onnodig te zeggen dat inmiddels bijna iedereen dood is.

Zonder de energie van zonlicht om water te verdampen, ontstaan ​​er geen wolken en stopt de watercyclus.

De poolkappen raken uiteindelijk de evenaar en de oceanen worden bedekt met een dikke laag ijs.

Naarmate meer en meer van zijn warmte naar buiten lekt, bevriest meer water

op de bodem van de ijskap;

de zoutconcentratie in de diepe oceaan groeit en vergiftigt de meeste dieren die hier overleefden.

Hoewel rond hydrothermale bronnen gemeenschappen van extremofielen

zich zelfs aan deze omstandigheden kunnen aanpassen.

Diep onder het oppervlak zouden sommige bacteriën hier niets van merken,

omdat ze nog steeds warm worden gehouden door het radioactieve verval

van elementen in de kern van de aarde.

Terwijl de aarde de baan van Pluto en de Kuipergordel bereikt, is de zon nog steeds

de helderste ster aan de hemel, temidden van vele, met sterren die nu zelfs overdag zichtbaar zijn.

De temperatuur is nu amper 40° C boven het absolute nulpunt,

onder de vriestemperatuur van de gassen in de atmosfeer.

Een raar spektakel, waar helaas niemand van geniet, ontvouwt zich terwijl de atmosfeer verandert in stikstof

en vervolgens in zuurstofsneeuw.

Over een paar jaar wordt het afgezet in een ijzige 10 meter dikke laag

over het hele oppervlak van de planeet, met slechts een beetje gas dat overblijft.

De bevroren lijken van flora en fauna zijn eronder begraven.

Als de aarde het zonnestelsel verlaat, wordt het een vrije planeet.

Die alleen reist door het donker, levenloos en in eenzaamheid.

Maar gek genoeg is er hoop.

De mensheid zou niet verrast zijn door deze mogelijke uitstervingsgebeurtenis.

We zouden het duizenden jaren van tevoren opmerken.

We kunnen niet veel doen om een ​​ster te stoppen. Maar we konden ons voorbereiden.

De meesten van ons zouden omkomen. Maar een paar miljoen zouden kunnen overleven

in enorme kunstmatige complexen, aangedreven door geothermische en nucleaire energie,

mogelijk zelfs fusie als we kunnen leren het ijs om ons heen te gebruiken voor stroom.

Hier kan de mensheid honderdduizenden jaren overleven.

Op een gegeven moment raakten we gewend aan onze omstandigheden

en nieuwe generaties keken vol ongeloof naar documentaires, over de tijd

dat we onze eigen ster hadden en over het aardoppervlak konden lopen.

En op een gegeven moment kunnen we besluiten om op zoek te gaan naar een ander huis.

Als de aarde het geluk zou hebben een andere ster met een bewoonbare planeet te passeren,

zouden we kunnen proberen een nieuwe start te maken.

Ruimtevaart zou vreemd genoeg heel gemakkelijk worden zonder de atmosfeer in de weg.

Het is dus niet ondenkbaar dat de laatste overlevenden de aarde zouden achterlaten

en het opnieuw zouden proberen op een nieuwe planeet, rond een nieuwe ster.

Misschien zullen de afstammelingen van de mensheid op een dag, duizenden jaren later,

legendes vertellen over het verre verleden van de aarde.

Verhalen over ons verloren huis.

Van een mysterieuze ijzige planeet, alleen en leeg zwevend door het duister van de ruimte.