Video

Transcriptie

Wij mensen kunnen de ware aard van het universum niet ongefilterd beleven.

Onze zintuigen en hersenen kunnen slechts een fractie van de wereld verwerken.

Dus gebruiken we concepten en hulpmiddelen om de ware aard van de werkelijkheid te vatten.

Technologische vooruitgang verbreedde niet alleen onze kennis over het universum,

het maakte ons ook bewust van verontrustende mogelijkheden.

In de toekomst wordt het misschien mogelijk hele universa te simuleren.

Maar als dat een optie is, hoe weten we dan of het niet al gebeurd is?

Wat als we geen scheppers, maar scheppingen zijn?

Zijn we mogelijk niet echt en weten we het gewoon niet?

Als ons huidige begrip over fysica juist is

dan is het onmogelijk om het universum te simuleren met zijn triljoenen dingen.

Maar dat hoeven we eigenlijk niet te doen.

We hebben gewoon genoeg universum nodig om de inwoners van onze simulatie

te laten geloven dat ze echt zijn.

Wie heeft er miljarden sterrenstelsels nodig?

We hebben alleen de ruimte nodig die onze onderdanen mogen verkennen.

Het uitgestrekte universum kan slechts een vlakke projectie zijn en ze kunnen het onmogelijk te weten.

Hoe zit het met kleine dingen, zoals cellen en bacteriën?

Die hebben we niet echt nodig.

Wat je onder een microscoop ziet, kan meteen geschapen worden.

Hetzelfde met atomen.

De stoel waarop je nu zit hoeft niet met quadriljoenen atomen gesimuleerd te worden.

De buitenste laag ervan volstaat.

Misschien is het binnen hol tot je het open wil breken.

Je lichaam lijkt misschien gevuld met bubbelende dingen, het is misschien echter leeg als je het opent.

De minimale vereiste voor onze simulatie is enkel het bewustzijn van onze virtuele mensen

Onze onderdanen hoeven gewoon te denken dat de simulatie echt is.

Oké, we worden dus gesimuleerd?

Misschien, maar dan moet er aan een paar voorwaarden voldaan worden.

We zijn uiteraard geen autoriteiten in dit veld,

neem dus alles wat we zeggen met een korreltje zout.

Gebaseerd op een aangepaste versie van het simulatieargument van Nick Bostrom

hebben we vijf aannames voor jou.

Als ze kloppen, beste kijker, dan leef je in een simulatie.

Aanname 1: bewustzijn simuleren is mogelijk.

Niemand weet wat bewustzijn is.

Laten we vanuit het argument aannemen dat je bewustzijn kunt opwekken door een brein te simuleren.

Het brein is best ingewikkeld.

Als je elke interactie tussen synapsen als een bewerking beschouwt

werkt je brein tegen ongeveer 10 tot de 17de macht.

Voor 100 miljoen miljard bewerkingen per seconde.

We nemen dus royaal aan: we hebben 10 tot de 20ste macht aan bewerkingen nodig

om 1 seconde menselijk bewustzijn te simuleren.

Maar we willen niet één enkel mens simuleren

we willen de hele menselijke geschiedenis in een keer simuleren.

Zodat kunnen we verspringen.

Stel dat we 200 miljard mensen willen simuleren met een gemiddelde levenduur van 50 jaar.

1 jaar telt 30 miljoen seconden x 50 jaar x 200 miljard mensen x 10 tot de 20ste macht aan bewerkingen

We hebben dus een computer nodig

die een miljoen triljoen triljoen triljoen bewerkingen per seconde aankan.

Meer bewerkingen dan er sterren in het waarneembare universum zijn.

Een dergelijke computer is gewoon onmogelijk.

Hoewel, misschien toch niet.

Aanname 2: technologische vooruitgang zal niet snel tot stilstand komen.

Als we aannemen dat technologische ontwikkeling zoals vroeger verdergaat,

dan zijn er mogelijk sterrenstelsel-wijde beschavingen met onbeperkte computerkracht op een bepaald moment.

Wezens met zo’n geavanceerde technologie

dat we ze amper van goden zouden kunnen onderscheiden.

Een computer die een miljoen triljoen triljoen triljoen bewerkingen aankan, is niet niets.

Er zijn echter concepten voor computers die dat aankunnen.

Het ‘Matrioshka Brain’ is de theoretische megastructuur

van miljarden onderdelen die zich met de straling van een ster onderhouden.

Zo’n computer zou krachtig genoeg zijn om duizenden, zoniet miljoenen menselijkheden tegelijk te simuleren.

Andere technologieën zoals hoogwaardige toekomstige kwantumcomputers

kunnen de schaal drastisch verlagen.

Dan kan het al met een constructie ter grootte van een grote stad, of zelfs met een kleinere.

Maar enkel als er nog iemand in de buurt is om de computer te bouwen.

Aanname 3: geavanceerde beschavingen vernietigen zichzelf niet.

Als er een moment is waarop alle beschavingen zichzelf vernietigen, dan eindigt deze hele discussie hier.

Als je in de ruimte kijkt,

zou je een universum met miljoenen buitenaardse beschavingen verwachten.

Maar we zien niemand.

De reden daarvoor is mogelijk ‘Grote Filters’

‘Grote Filters’ zijn barrières die het leven moet overwinnen, zoals een kernoorlog,

asteroïden, klimaatverandering of een zwartgatgenerator.

Als het leven per definitie zelfvernietigend is, dan zijn er geen simulaties.

We leggen dat gedetailleerder uit in onze video over de Fermiparadox.

Aanname 4: supergeavanceerde beschavingen willen simulaties laten draaien.

Als we over beschavingen na de mensheid spreken, dan weten we niet waar we mee te maken hebben.

Denken dat we weten wat wezens willen die even machtig zijn als goden is…best arrogant.

Beeld je in dat de slimste mier op aarde naast een pretpark woont

Hij is nieuwsgierig en wil weten wat de mensen willen, dus je probeert het uit te leggen.

De mier begrijpt het helaas gewoon niet.

Concepten als achtbanen, in rijen staan, vakantie en plezier

kan een mier met een mierenleven niet begrijpen.

Hetzelfde geldt voor ons en een wezen van na de mensheid.

Tegenover hen zijn wij de mieren.

Simulaties voor plezier of wetenschap opzetten is voor hen misschien een absurd idee.

Maar als ze simulaties willen opzetten voor welke reden ook en aannames een tot drie ook juist zijn

dan is de kans niet gelijk aan nul dat je in een simulatie leeft.

Aanname 5: als er veel simulaties zijn, bevind je je waarschijnlijk in één.

Als er gesimuleerde beschavingen bestaan, bestaan er waarschijnlijk veel van

We nemen uiteindelijk aan dat wezens na ons toegang hebben tot vrijwel onbeperkte rekenkracht.

Als ze simulaties draaien, is het praktisch om er miljoenen of zelfs miljarden van te laten draaien.

Als er miljarden gesimuleerde universa zijn

dan zijn er waarschijnlijk triljoenen gesimuleerde wezens.

Dat zou betekenen dat de overgrote meerderheid van bewuste wezens simulaties zijn

Voor elk vleselijk bewust wezen bestaan er dus een miljard gesimuleerde.

Omdat er geen manier bestaat om uit te vissen of we simulaties zijn,

is de kans hier vrij hoog dat je een van de 999.999.999 gesimuleerden bent.

Wat je dus als werkelijkheid waarneemt, is dat mogelijk niet.

Je bent mogelijk echt…gesimuleerd.

Dit alles stoelt op veel aannames die we nu niet echt kunnen testen.

Veel wetenschappers zijn het dus niet eens met dit gedachte-experiment.

Brand je huis dus niet af om te testen of er storingen zullen zijn.

Als je gesimuleerd bent, verandert er niet zoveel voor je.

Je bent misschien op een planeet die door het eeuwige niets vliegt

of een simulatie in een computer.

Je bestaan wordt dus niet enger of vreemder.

We kunnen hopelijk een goed leven leiden en leuke tijd beleven.

En als we toch simulaties in een supercomputer zijn,

hopen dat er niemand over de stroomkabel struikelt.

Oh, oh, nee.

Ik heb waarschijnlijk de simulatie losgekoppeld.

Maar wat als dat niets uitmaakt, wat als we erin zitten? Wat als jij gesimuleerd bent?

Jake, van Vsauce3, gaat er verder op in.

Klik hier voor de video en abonneer je op zijn kanaal.

Wat doe je hier nog? Ga naar Vsauce3, bekijk de video en abonneer je.

Beloofd. Het is je tijd waard.