Video

Transcriptie

Solitaire planeten zijn planeten die alleen door het universum reizen.

Ze bewonen de donkere en enorme ruimte tussen de sterren.

Eenzaaam drijvend door de eeuwige duisternis, geen licht dat hun oppervlaktes verwarmd

en ze worden blootgesteld aan de vrieskou van de ruimte.

Ze kennen geen seizoenen, geen dagen en geen nachten, die een indicatie van de tijd zouden kunnen geven.

En toch zouden solitaire planeten buitenaards leven kunnen vervoeren

naar alle uiteinden van de melkweg.

Hoe zou dat werken?

En hoe wordt een planeet überhaupt een solitaire planeet?

Er zijn een aantal verschillende dingen die solitaire planeten worden genoemd.

Bijvoorbeeld, sub-bruine dwergen — gasreuzen die ontstaan ​​door instortende gaswolken

en de saaie broertjes van de bruine dwergen.

Het zijn een soort van mislukte sterren,

maar nu genoeg over hen.

Een veel interessantere soort solitaire planeten zijn aardse planeten, planeten vergelijkbaar met Aarde,

die uit hun zonnestelsel zijn geschopt.

Jonge sterrenstelsels zijn gevaarlijke plaatsen,

waar protoplaneten strijden om de beschikbare massa,

schrokken ze zoveel materiaal als mogelijk op.

In dit gevecht voor overheersing botsen ze tegen elkaar,

of komen ze gevaarlijk dicht bij elkaars banen.

Wanneer de baan van een enorme planeet dichter bij de ster komt,

kan het kleinere planeten uit het systeem duwen.

Maar alleen omdat een planeet de groeipijnen van formatie heeft overleefd,

betekent het niet dat het veilig is.

Zonnestelsels kunnen verstoord worden door voorbijvliegende sterren,

of zwarte gaten — op ieder moment.

Tot wel de helft van alle geboren planeten kan eindigen als een solitaire planeet.

Wetenschappers zijn het niet eens over de statistieken,

maar het is waarschijnlijk dat er in ieder geval

miljarden solitaire planeten in de Melkweg aanwezig zijn.

De meeste solitaire planeten delen hetzelfde trieste einde:

terwijl hun ster iedere dag kleiner wordt

zal het oppervlak van de planeet snel af koelen tot 270 graden Celsius onder nul.

Als de planeten oceanen hebben, zullen deze bevriezen en zo hard als steen worden.

Hun atmosferen zullen naar de oppervlakte zinken en uiteindelijk ook bevriezen.

Maar, gek genoeg,

kunnen sommige van deze bevroren, donkere woestijnen leven ondersteunen.

Om te begrijpen hoe; stellen we ons een planeet voor die op Aarde lijkt

met dezelfde hoeveelheid massa en met dezelfde samenstelling.

Als we deze planeet in de ruimte plaatsen, hoe kan het dan nog steeds het leven ondersteunen?

Voor zover we de aard van het leven begrijpen,

is er één onmisbaar ingrediënt nodig voor leven: vloeibaar water.

Water is belangrijk, omdat het dingen mengt,

zowel materie als energie,

waardoor er interessante chemie kan plaatsvinden, zoals leven.

Dus onze planeet heeft genoeg energie nodig

om tenminste een deel van onze oceanen warm genoeg te houden

om vloeibaar water te ondersteunen.

Jammer genoeg, is ongeveer 99,97% van het energiebudget van Aarde afkomstig van de zon.

Dus onze denkbeeldige nepaarde moet

met de 0,03 procent energie die het nog heeft,

die bijna uitsluitend uit zijn hete kern komt.

De kern van de aarde is een gigantische metalen bal,

ongeveer net zo heet als het oppervlak van de zon,

dat is omringd door de buitenste kern die bestaat uit vloeibare metalen

die heel, heel langzaam stollen

en veel warmte vrijgeven in het proces.

Zolang dit proces aan de gang is,

zal onze planeet geologisch gezien actief zijn

waarbij vast en vloeibaar materiaal rond beweegt

en energie transporteren naar het oppervlak

waar het kan worden gebruikt als geothermische energie.

De hete kern van elke planeet zal uiteindelijk afkoelen,

maar dit proces duurt miljarden jaren.

Genoeg tijd om het leven te laten ontstaan ​​en te laten bloeien.

Er is zelfs een scenario dat zou kunnen toestaan dat

een aarde-achtige planeet oceanen heeft die niet bevroren zijn.

Als deze planeet een extreem hoge dichtheid zou hebben en een waterstofatmosfeer onder hoge druk zou hebben,

zou het gas niet bevriezen

en zou het genoeg van de hitte kunnen vangen die uit de planeet probeert te ontsnappen

om oceanen te laten bestaan die zich helemaal tot aan de oppervlakte uitstrekken.

En er is nog een andere manier om warm te blijven: manen.

Als een solitaire planeet één maan of meer meebrengt,

een maan die groot genoeg is, kan extra energie in het systeem injecteren

via getijdekrachten.

Deze krachten rekken en persen elke dag een beetje op de planeet,

zoals het kneden van deeg, zodat het warm blijft.

Maar het meest waarschijnlijke scenario voor een solitair leven

is er een met subglaciale oceanen

onder een kilometer dikke laag bestaande uit voornamelijk waterijs.

Deze zijn niet helemaal absurd, omdat we er al een paar in het zonnestelsel hebben.

Dus hoe zou het leven zichzelf kunnen onderhouden op de bodem van een volledig donkere, koude oceaan.

Op aarde, diep in onze oceanen in volledige duisternis,

in vulkanisch actieve gebieden,

zijn er hydrothermale ventilatieopeningen, die zwarte rokers worden genoemd.

Ze spuwen een wolk zwart materiaal en heet water uit

en zorgen voor een constante stroom van mineralen uit de aardmantel.

Bacteriën voeden zich met de mineralen en produceren organische materialen,

die schaaldieren, bivalven, slakken aantrekken,

vissen, inktvissen en buiswormen tot 2 meter lang.

Niet alleen zijn hydrothermale ventilatieopeningen een thuis voor een ongelooflijk diverse groep van levende wezens,

maar ook een mededinger voor de plaats waar het leven op aarde kon zijn begonnen

miljarden jaren geleden.

In de donkere oceaan van een solitaire planeet, soortgelijke evenementen of vulkanische activiteit,

zouden het vertrekpunt en de basis kunnen zijn

voor complexe ecosystemen die we ons nu alleen maar kunnen voorstellen.

Een voordeel dat een ecosysteem in een oceaan van solitaire planeet heeft,

is dat de omgeving extreem stabiel is.

De dikke ijskap beschermt het van allerlei uitstervingsgevaren,

en, zolang de energie van de kern maar blijft komen,

blijft alles vrijwel hetzelfde.

De meest waarschijnlijke vormen van leven zijn bacteriën en andere micro-organismen.

Maar, met genoeg tijd,

zouden meer complexe buitenaardse dieren kunnen voeden op de kleinere wezens en gedijen.

Het is niet onmogelijk dat intelligent leven zou kunnen opduiken in een dergelijke omgeving.

Als het dat zou doen, zou het zichzelf in een behoorlijk vreemde wereld bevinden.

Verstrikt in een ondoordringbare muur van keihard ijs aan de bovenkant,

en gesteente onderaan.

Zonder planten om energie van sterren op te slaan,

er zou geen hout, olie of steenkool zijn.

Zelfs als die er wel zouden zijn, is het niet zoals je vuur zou ontdekken op de bodem van een oceaan.

Zonder deze energie kunnen metalen nooit worden gesmeed tot nuttige dingen.

Onze intelligente buitenaardse vrienden zullen misschien nooit door het ijs breken.

Ze zullen misschien nooit beseffen dat er zoiets bestaat als buiten,

en veronderstelde dat hun kleine wereld alles is wat er is.

Miljoenen generaties zouden leven en sterven in deze donkere oceanen,

onwetend van het ongelofelijk grote universum boven het ijs.

Tot de kern van hun planeet afkoelt,

en al het leven verdwijnt.

Terwijl de oceanen volledig bevriezen,

de overblijfselen van culturen en ecosystemen

zullen voor altijd in een ijzig graf worden opgesloten.

Als je erover nadenkt, is het misschien beter om je daar niet van bewust te zijn.

Maar het concept is verontrustend en opwindend.

Het universum krioelt misschien van het leven,

gevangen op planeten die eigenlijk onmogelijk te verlaten zijn.

Werelden als deze konden vaak het Zonnestelsel passeren, zonder dat we het weten.

Misschien ooit, in de verre toekomst,

zullen mensen voet zetten op een van deze bevroren werelden

en proberen ‘hallo’ te zeggen.

Oké, we houden van sombere toekomstscenario’s,

maar laten we teruggaan naar het heden voor een ander soort verrassing.

Velen van jullie willen weten hoe we onze video’s maken,

dus hebben we daar een video over gemaakt.

Kurzgesagt werkte samen met Skillshare,

onze favoriete online leercommunity voor videomakers,

om een ​​driedelige lessenreeks te maken waar je onze

unieke animatiestijl kan leren, met scènes uit onze video’s.

Maar we zijn niet de enigen die je tips en tricks vertellen.

Een Skillshare Premium-lidmaatschap geeft je onbeperkte toegang tot meer dan 25.000 lessen

in allerlei vaardigheden zoals schrijven, ontwerpen en animaties

van experten die hun vakgebied goed kennen.

Het Premium-lidmaatschap is slechts $10 per maand.

Maar als een traktatie,

zullen de eerste 1.000 mensen die gebruik maken van de link in de beschrijving

hun eerste twee maanden gratis krijgen.

Als je altijd al had willen zien hoe we onze video’s animeren,

en willen leren hoe je het zelf kan doen,

is dit je kans.