Video

Transcriptie

Wat zou er gebeuren als je een klein stukje van de zon naar de aarde zou brengen?

Het korte antwoord: je sterft.

Het lange antwoord: het hangt ervan af welk stukje van de zon.

Zoals de meeste materie in het universum is de zon noch vast, vloeibaar of gas, maar plasma.

Plasma ontstaat als materie zo heet is dat de nuclei en de elektronen zich kunnen afsplitsen

en vrij kunnen rondzweven en zo een kleverige massa vormen.

Je kan je de zon dus voorstellen als een enorme bolvormige oceaan van heel hete kleverige massa.

Hoe dieper je gaat, hoe dichter en vreemder die kleverige massa wordt.

We brengen dus drie stalen, elk zo groot als een huis, naar ons laboratorium op aarde en kijken wat er gebeurt.

Eerste staal: de chromosfeer.

De chromosfeer is de atmosfeer van de zon, een laag dun gas tot wel 5.000 km diep.

Het is bedekt met een woud van plasmapieken die bijna zo groot als de aarde kunnen zijn.

Het is hier best heet, tussen 6.000 en 20.000 C°.

Maar als we daar een oplossing van meebrengen, krijgen we geen waar voor ons geld.

Waar we ons staal naartoe brengen, is de chromosfeer 1 miljoen keer ijler dan lucht.

Vergeleken met onze atmosfeer op zeeniveau is dat zoals het ruimtevacuüm naar de aarde brengen.

Zodra ons staal aankomt, zou het onmiddellijk door de atmosferische druk verpletterd worden en imploderen.

Lucht zou het vacuüm zo snel mogelijk vullen en daarvoor evenveel energie gebruiken als twaalf kg TNT.

Dat creëert een hogedrukgolf die glas breekt, trommelvliezen scheurt en misschien sommige organen.

die glas breekt, trommelvliezen scheurt en misschien sommige organen.

Als je er te dicht bij staat, kan het je doden. Hou dus maar beter afstand.

Laten we wat dieper gaan.

Een tweede staal: de fotosfeer

Onder de chromosfeer ligt de gloeiende oppervlakte van de zon:

de fotosfeer die het licht voortbrengt dat we zien.

Het is bedekt met een raster van een miljoen hotspots, granulatiekorrels.

Elke korrel is ongeveer zo groot als de VS en meer dan 5.000 C° heet.

Deze korrels zijn de toppen van convectiezuilen

die gas oproeren wat de hitte van de zonnekern naar de oppervlakte brengt.

Uit deze zuilen nemen we enkele honderden kilometers dieper ons tweede plasmastaal.

Het heeft ongeveer dezelfde druk als onze aardatmosfeer.

Het is echter nog steeds te ijl dus de hitte ondersteunt het om implosie te vermijden.

Onze bol draagt nu twee keer zoveel energie, zoveel als 25 kg TNT, maar deze keer in de vorm van hitte.

Voor een verblindend ogenblik gloeit deze plasma 1 miljoen keer feller dan we de zon op aarde zien.

Ons lab vat meteen vuur, maar enkele milliseconden later blijft enkel het vuur over.

Het plasma is tot onschadelijk gas afgekoeld en zweeft uit de brandende ruïnes.

Wat als we dieper gaan?

Derde staal: de stralingszone.

Hier is het plasma twee miljoen graden Celsius heet.

Het is zo dicht en eo dicht opeengepakt dat het voor zichzelf een soort labyrint vormt.

Energie in fotonenvorm probeert te ontsnappen

maar moet honderdduizenden jaren van partikel naar partikel botsen voordat het uiteindelijk een uitgang vindt.

Uit deze zone materie naar ons lab meebrengen noemen experts ’een heel slecht idee'.

Bij aankomst in ons lab is de enorme druk verdwenen die het plasma samenhoudt.

Het materiaal ontploft met de kracht van een thermonucleair wapen

en ons lab en de stad eromheen worden in een klap vernield.

Heldere kant van de zaak: geen radioactieve fall-out.

Ons lab is vernield dus vandaag kunnen we niet meer aan wetenschap doen.

Wat als we veel veel dieper gingen?

Laatste staal: de kern.

Hier, in de 1% kern van de zon, vinden we 1/3 van de zonnemassa.

De materie wordt hier in het centrum van kern samengedrukt door het volledige gewicht van de ster erboven.

De temperatuur is hier 15 miljoen graden.

Heet genoeg om helium te maken door waterstof tegen elkaar te rammen

en zo de zon met kernfusie aan te drijven.

Miljarden jaren na de dood van de zon blijft deze kern over als een witte dwerg.

Als we daar een staal van naar de aarde brengen, zorgt dat voor veel ongemak.

Het zwaarste ontplofte nucleaire wapen aller tijden had 40 megaton TNT aan energie

of een blok ter grootte van het Empire State Building.

Ons staal heeft een equivalent van 4000 megaton.

Dat is vier miljoen ton TNT of een blok van 1,3 km hoog.

Hoe ziet dat eruit? Dit is het blok in Manhattan.

Bij aankomst op aarde zet de extreem dichte materie meteen uit en explodeert met kracht van -tja- de zon.

Als we het staal ’s morgens in Parijs krijgen, zien de Londenaren precies een tweede zonsopgang.

Dan wel eentje dat steeds feller en heter wordt tot Londen tot as wordt herleid.

In een straal van 300 km rond de explosie verbrandt alles.

De schokgolf zou verschillende keren rond de aarde reizen.

De meeste gebouwen in Centraal-Europa gaan tegen de grond, trommelvliezen scheuren

en in het hele continent sneuvelen de ramen.

De explosie is apocalyptisch en beëindigt mogelijk de menselijke beschaving.

Als de mensen het overleven, zorgt het opgeworpen stof in de atmosfeer voor een kleine ijstijd.

Als kleine heldere kant kan de explosie de menselijke klimaatverandering voor enkele decennia ombuigen.

Dat is zeker een goede zaak maar afsluitend kunnen we zeggen dat we de zon niet de aarde moeten brengen.