ვიდეო

ტრანსკრიპტი

რა მოხდება, თუ მზის პაწაწინა ნაწილს დედამიწაზე ჩამოიტან?

მოკლე პასუხი: მოკვდები.

გრძელი პასუხი: გააჩნია რომელ ნაწილს.

ისევე როგორც სამყაროში მატერიის უმეტესი ნაწილი,

ჩვენი მზე არ არის მყარი, არც თხევადი და არც აირადი ნივთიერება,

ის პლაზმაა.

პლაზმა იქმნება, როდესაც ნივთიერება იმდენად ცხელია,

რომ ატომის ნაწილაკები ერთმანეთს ეცლებიან და ცალ-ცალკე იწყებენ მოძრაობას

რაც წარმოქმნის ტალახისმაგვარ ნივთიერებას

ასე რომ, შეგიძლია მზე წარმოიდგინო როგორც უსაშველოდ დიდი,

გავარვარებული ტალახის სფერული ოკეანე

რომელშიც რაც უფრო ღრმად ჩახვალ ,

უფრო და უფრო მკვრივი და უცნაური ხდება.

მოდით, მოვიტანოთ 3 ნიმუში (თითოეული სახლის ზომის)

ჩვენს ლაბორატორიაში, დედამიწაზე და ვნახოთ, რა მოხდება.

პირველი ნიმუში:

პირველი ნიმუში: ქრომოსფერო

ქრომოსფერო არის მზის ატმოსფერო.

თხელი გაზის შრე, 5000 კილომეტრის სიღრმემდე,

რომელიც მოცულია პლაზმური მთებით,

რომელთაგან ზოგიერთი თითქმის დედამიწის ზომისაა.

ამ “მთებში” ტემპერატურა 6,000°-დან 20,000°-მდე მერყეობს

და თუ ამ ნივთიერებას დედამიწაზე ჩამოვიტანთ,

ფულს ტყუილად დავხარჯავთ.

სადაც ჩვენს ნიმუშს ავიღებთ, ქრომოსფერო მილიონჯერ უფრო ნაკლებად მკვრივია, ვიდრე ჰაერი.

ასე რომ, ჩვენს ატმოსფეროსთან შედარებით ზღვის დონეზე,

ეს იგივეა, რაც ვაკუუმის ჩამოტანა დედამიწაზე.

მაშინვე, როცა ჩვენი ნიმუში ატმოსფეროში შემოვა,

ჰაერის წნევის ქვეშ გაისრისება და აფეთქდება.

ჰაერი იძულებით შეავსებს ამ ვაკუუმს, რასაც 12 კგ TNT-ის რაოდენობის ენერგია დასჭირდება.

ეს წარმოქმნის მაღალი წნევის ტალღას,

რომელიც დაამსხვრევს შუშას,

გახეთქავს ყურის აპკს

და ალბათ ზოგ შინაგან ორგანოს.

თუ ძალიან ახლოს იდგები, შეიძლება შეგიწიროს,

ასე რომ, გირჩევნია დისტანცია დაიცვა.

მოდი, უფრო ღრმად ჩავიდეთ.

შემდეგი ნიმუში:

შემდეგი ნიმუში: ფოტოსფერო

ქრომოსფეროს ქვეშ არის მზის გავარვარებული ზედაპირი, ფოტოსფერო,

რომელიც იმ სინათლეს აწარმოებს, რომელსაც ჩვენ ვხედავთ.

ის დაფარულია ბადით, რომელიც შედგება მილიონზე მეტი ცხელი ნაწილისგან, ანუ გრანულისგან,

რომელთაგან თითოეული შეერთებული შტატების ზომისაა

და 5,000°-მდეა გახურებული.

ეს გრანულები კონვექტური სვეტების თავზე არიან

რომლების გავლითაც მზის ცენტრიდან წამოსული სითბო მის ზედაპირზე აღმოჩნდება.

ამ სვეტებზე, რამდენიმე ასეული კილომეტრის სიღრმეზე, ავიღებთ ჩვენს მეორე პლაზმურ ნიმუშს.

მას დაახლოებით იგივე წნევა აქვს, რაც ჩვენს ატმოსფეროს.

მართალია, ისიც ნაკლებად მკვრივია ვიდრე ჰაერი,

მაგრამ მისივე სითბო ეწინააღმდეგება, ასე რომ, არ აფეთქდება.

ახლა ჩვენი ნიმუში ორმაგ ენერგიას ატარებს, დაახლოებით 25 კგ TNT-ის.

მაგრამ ამჯერად სითბოს სახით.

ეს პლაზმა მყისიერად იმაზე მილიონჯერ მეტად კაშკაშა გახდება,

ვიდრე დედამიწიდან დანახული მზე

და ლაბორატორიაში მომენტალურად ხანძარი გაჩნდება.

სულ რამდენიმე მილიწამში, ლაბორატორიისგან აღარაფერი დარჩება,

პლაზმა გაგრილდება და ცეცხლმოკიდებული ნანგრევებიდან უბრალოდ აორთქლდება.

ჩავიდეთ უფრო ღრმად?

მესამე ნიმუში:

მესამე ნიმუში: რადიაციული ზონა.

აქ პლაზმა დაახლოებით 2 მილიონ გრადუსამდეა გავარვარებული

და იმდენად მკვრივია და მჭიდროდ გავსებული,

რომ იქმნება “ლაბირინთი”,

რომელშიც ფოტონების სახის ენერგია თავის დაღწევას ცდილობს

და უწევს ხეტიალი ასობით ათასი წლის განმავლობაში,

ნაწილაკიდან ნაწილაკზე უსასრულოდ ხტომა, სანამ საბოლოოდ გასასვლელს არ იპოვის.

აქედან მატერიის ჩვენს ლაბორატორიაში მოატანას ექსპერტები უყურებენ, როგორც ძალიან, ძალიან ცუდ აზრს.

მაშინვე, როცა ჩვენს ლაბორატორიაში აღმოჩნდება

ის უსაშველო წნევა, რომელიც პლაზმას აკავებს, გაქრება

და მატერია აფეთქდება თერმობირთვული იარაღის ძალით.

ჩვენი ლაბორატორია… ისევე როგორც მთლიანი ქალაქი, მომენტალურად განადგურდება.

სამაგიეროდ, არანაირი რადიაციული ნარჩენი არ იქნება.

ლაბორატორიასთან ერთად, ჩვენს მეცნიერულ ილუზიებსაც იქვე მოეღება ბოლო.

მაგრამ მაინც საინტერესოა, რა ხდება უფრო უფრო სიღრმეში?

ბოლო ნიმუში:

ბოლო ნიმუში: ბირთვი

აქ, ვარსკვლავის მხოლოდ 1%-ში, მზის მთლიანი მასის მესამედია მოქცეული.

აქ მოქცეულ მატერიას აწვება მთლიანი მზის წონა.

ბირთვის ცენტრში ტემპერატურა 15 მილიონ გრადუსს აღწევს!

საკმარისად ცხელი, რომ წყალბადის ატომების შეჯახებით წარმოიქმნას ჰელიუმი

რაც საჭიროა მზისთვის ენერგიის გამოსაყოფად.

მილიარდობით წლის შემდეგ, მზის სიკვდილის შემდეგ,

ეს ბირთვი დარჩება, როგორც თეთრი ჯუჯა.

თუ აქედან აღებულ ნიმუშს მოვიტანთ დედამიწაზე,

ცუდად გვექნება საქმე.

ყველაზე ძლიერ ბირთვულ იარაღს რომელიც ოდესმე აფეთქებულა, ჰქონდა 40 მეგატონა TNT-ის ძალა.

ან დაახლოებით ამხელა კუბისხელა TNT-ის.

ჩვენს ნიმუშს კი ექნება 4,000 მეგატონა TNT-ის ენერგია.

ესაა ოთხი მილიარდი ტონა TNT… ანუ 1,3 კმ სიმაღლის TNT-ის კუბი

მეტი თვალსაჩინოებისთვის: ეს არის ჩვენი კუბი მანჰეტენში.

ჩვენი ნიმუშის უმკვრივესი მატერია დედამიწაზე მაშინვე აფეთქდება

ძალით, რომელიც იქნება

მზის ძალის ეკვივალენტი, რა თქმა უნდა.

თუ ამ ნიმუშს პარიზში დილით მივიტანთ,

ლონდონის მოსახლეობა ცაზე მეორე აისისმაგვარ სანახაობას იხილავს,

რომელიც აკაშკაშდება, აკაშკაშდება, გაცხელდება და გაცხელდება,

სანამ ლონდონისგან მხოლოდ ფერფლი არ დარჩება.

აფეთქებიდან 300 კილომეტრის რადიუსში ყველაფერი გადაიწვება.

ტალღა დედამიწას რამდენჯერმე შემოუვლის გარს.

ცენტრალურ ევროპაში შენობების უმეტესობა დაინგრევა,

ყურის აპკებიც დაგვისკდება,

და მთელ კონტინენტზე ფანჯრები დაიმსხვრევა.

აფეთქება აპოკალიფსური იქნება.

სავარაუდოდ, ადამიანური ცივილიზაციის დასასრული.

თუ ადამიანები გადარჩნენ,

მტვრის იმედად დარჩენილებს, მცირე გამყინვარების ხანაში მოუწევთ ცხოვრება.

ასე რომ, თუ ამას ერთადერთი კარგი მხარე ექნება, ის იქნება, რომ

ეს ეფექტური საშუალება იქნება ადამიანის მიერ გამოწვეული კლიმატის ცვლილებების საკონტროლებლად

რამდენიმე ათწლეულის განმავლობაში.

ეს კი კარგია, მაგრამ მზე მაინც ჯობია შორს დარჩეს დედამიწისგან…