Video

Transcriptie

Zijn wij de enige levende wezens in het universum?

Het waarneembare universum is pakweg 90 miljard lichtjaren in diameter.

Er zijn minstens 100 miljard sterrenstelsels.

Elk met 100 tot 1.000 miljard sterren.

Recent hebben we ontdekt dat planeten ook veel voorkomen

en er zijn waarschijnlijk miljarden leefbare planeten in het universum.

Er zouden dus vele kansen moeten zijn

voor leven om te ontwikkelen en bestaan, toch?

Maar waar is het?

Zou het universum niet moeten wemelen van de ruimteschepen?

Laten we een stap terug gaan.

Zelfs als er buitenaardse beschavingen in andere sterrenstelsels zijn,

zullen we er nooit iets over weten.

In feite is alles buiten onze galactische buurt,

de zogenaamde Lokale Groep, nagenoeg voor altijd buiten bereik,

door de uitdijing van het universum.

Zelfs al hadden we hele snelle ruimteschepen,

dan zou het miljarden jaren duren om deze plekken te bereiken,

terwijl je door de leegste gebieden van het universum reist.

Dus, laten we ons richten op het Melkwegstelsel.

Het Melkweg is ons thuissterrenstelsel,

het bestaat uit zo’n 400 miljard sterren.

Dat zijn er heel veel, ongeveer 10,000 voor elke zandkorrel op aarde.

Er zijn ongeveer 20 miljard sterren zoals de zon in de Melkweg.

en men schat dat 20% een planeet zoals de aarde heeft in de leefbare zone,

het gebied met voorwaarden die leven mogelijk maken.

Als 0,1% hiervan leven kende,

dan zouden er 1 miljoen planeten met leven bestaan in de Melkweg.

Maar wacht, er is meer.

De Melkweg is 13 miljard jaar oud.

In het begin was het geen goede plek voor leven

omdat er veel ontplofte,

maar na 1-2 miljard jaar ontstonden de eerste leefbare planeten.

De aarde is maar 4 miljard jaar oud,

er zijn al miljarden kansen geweest voor leven om zich te ontwikkelen

op andere planeten, in het verleden.

Als hiervan één planeet zich had ontwikkeld tot een superbeschaving,

dan hadden we dat wel gemerkt.

Hoe zou zo’n beschaving eruit zien?

Er zijn 3 categorieën.

Een Type 1-beschaving zou de hele planeet kunnen voorzien van energie.

Wij zitten ongeveer op 0,73 op deze schaal

en we zullen Type 1 helemaal bereiken in de komende honderd jaren.

Een Type 2-beschaving haalt energie van haar eigen ster.

Dit zal wat science-fiction nodig hebben, maar het is in principe mogelijk.

Theorieën zoals de Dysonbol, die de zon omringt, zouden mogelijk zijn.

Een Type 3-beschaving zou de energie van haar sterrenstelsel domineren.

Een buitenaards ras dat zover is zal voor ons als goden lijken.

Maar waarom zouden we zo’n buitenaardse beschaving moeten zien?

Als wij zo’n Generation Starship zouden kunnen maken

die een bevolking duizend jaar zou kunnen ondersteunen,

dan zouden we de Melkweg in 2 miljoen jaren kunnen koloniseren.

Klinkt erg lang, maar de Melkweg is enorm groot.

Als het een paar miljoen jaar kost om de Melkweg te koloniseren,

en als er miljoenen, miljarden planeten met leven zijn in de Melkweg

en deze levensvormen veel meer tijd zullen hebben gehad dan wij,

waar zijn die buitenaardse wezens dan?

Dit is de Fermiparadox, en niemand heeft er een antwoord op;

maar we hebben wel suggesties.

Laten we het hebben over filters.

Een filter is een barrière waar het lastig is voor leven om te overkomen.

Ze zijn er in meerdere soorten.

1: Er zijn grote filters die we door zijn gekomen.

Misschien is het voor complex leven lastiger te ontwikkelen dan wij denken.

Het proces dat leven laat beginnen is nog niet helemaal ontraadseld

en de voorwaarden kunnen ingewikkeld zijn.

Misschien was het universum in het verleden veel vijandiger

en is het recentelijk beter, wat leven mogelijk maakte.

Dit zou betekenen dat wij uniek zijn, of op z’n minst een van de eersten,

zo niet de eerste beschaving in het universum.

2: Er zijn grote filters en ze liggen voor ons.

Dit zou heel erg slecht zijn.

Misschien is er overal in het heelal leven van ons niveau

maar wordt het vernietigd bij een zeker punt, een punt dat nog moet komen.

Bijvoorbeeld; geweldige toekomstige technologie bestaat,

maar het vernietigt de planeet bij gebruik.

De laatste woorden van elke ontwikkelde beschaving zouden zijn:

“Dit nieuwe apparaat lost alle problemen op zodra ik op deze knop druk.”

Als dit zo is, dan zijn we dichter bij ons einde dan bij het begin.

Misschien is er een oeroude Type 3- beschaving die het heelal controleert

en als een beschaving genoeg ontwikkeld is, wordt het meteen vernietigd.

Misschien is er wel iets daar buiten en is het beter om het niet te ontdekken.

We zullen het nooit weten.

Een laatste idee: misschien zijn we echt alleen.

We hebben nu geen bewijs dat er buiten ons ander leven is.

Niets, het heelal lijkt leeg en dood te zijn.

Niemand zendt ons berichten of antwoordt onze oproepen.

We zouden helemaal alleen kunnen zijn,

gevangen op een kleine brok modder in een oneindig universum.

Beangstigt dit jou? Zo ja, dan heb je de juiste emotionele reactie.

Als we leven hier laten uitsterven,

dan zou er misschien geen leven in het heelal meer zijn.

Leven zou misschien voor eeuwig weg zijn.

We zullen dan als eerste Type 3- beschaving naar de sterren reizen

om de vlam van het leven in stand te houden

en te verspreiden totdat het heelal haar laatste adem uitblaast

en in vergetelheid verdwijnt.

Het heelal is te mooi om niet te worden beleefd door iemand.