ویدئو

متن

سفر در فضا مهیج ترین و چالش برانگیزترین ماجراجویی است

که بشر انجام داده.

اما به عنوان یکی از طنزهای تاریخ،

ممکن است خودمان را از رفتن به فضا متوقف کنیم،

هرچه که بیشتر انجامش میدهیم!

با پرتاب هر راکت و با اعزام هر ماهواره،

ما در حال ساختن یک تله برای خودمان هستیم

که هر ساله کشنده تر و خطرناک تر میشود.

اگر زمانی فعال شود، میتواند عصر فضا را به پایان برساند

و ما را تا دهه ها یا حتی قرن ها در سیاره خودمان به دام بیاندازد.

چیزی رو به فضا رساندن کار فوق العاده سختیه.

برای این کار باید خیلی خیلی سریع حرکت کنید.

ابتدا مستقیم به سمت بالا، برای خارج شدن از جَو

سپس زاویه دار، برای شروع چرخش به دور زمین.

هنوز بسیار بسیار سریع.

اگر با موفقیت این کارو کردید میتونید وارد مدار تحتانی زمین شوید

وقتی هم تو مدار برید، در اومدن ازش خیلی سخته

تا وقتی انرژی اضافی نداشته باشین، یه جورایی اینجا گیر کردین،

در حال چرخش ابدی به دور زمین.

این واسه چیزایی که خودمون میخوایم اون بالا بمونن عالیه،

مثل ایستگاه های فضایی و ماهواره ها.

بنابراین ما اکثر زیرساخت فضایی مان را به اینجا منتقل کردیم.

تنها چند صد کیلومتر بالای سطح.

به اندازه ای بالا که جَو آنقدر نازک باشد، تا اشیای در حال چرخش،

بتوانند قرن ها آن بالا بمانند.

پیش از آنکه مقاومت هوا بتواند آنها را به اندازه کافی آرام کرده

و به زمین برگرداند.

اما این همچنین منشا تله ی مرگبار ماست.

راکت ها در واقع سیلندر هایی آهنی هستند

که بخش های بزرگی از سوخت را حمل میکنند.

هر بار که یک قسمت از سوخت مصرف شد،

تانک خالی رها میشود تا راکت سبکتر شود.

بعضی بخش ها به زمین سقوط میکنند یا در جَو میسوزند.

ولی بیشتر اجزای بدردنخور راکت میماند آن بالا

و شروع به چرخیدن دور سیاره میکند.

پس از دهه ها سفر فضایی، مدار تحتانی زمین،

یک آشغالدونی از تقویت کننده های مصرف شده

و ماهواره های شکسته،

و میلیون ها قطعه ی تکه تکه شده از تست موشک ها و انفجارها

شده است.

الان میدونیم حدود 2,600 ماهواره ی از دست رفته،

10,000 شیئ بزرگتر از مانیتور،

20,000 شیئ به بزرگی سیب،

500,000 قطعه به اندازه تیله،

و حداقل 100 میلیون تکه بسیار کوچک که قابل ردیابی نیستند.

این خرده آوارها با سرعت هایی تا 30,000 کیلومتر بر ساعت،

در مدار های ضربدری چندین بار در روز به دور زمین میچرخند.

سرعت های درون مداری آنچنان زیاد است

که برخورد با تکه ای به اندازه ی نخود،

مانند برخورد با گلوله ی اسلحه پلاسمایی است!

بر اثر اصابت، تکه نخاله تبخیر شده

و انرژی کافی را برای سوراخ کردن مستقیم آهن آزاد میکند.

پس، ما فضای اطراف سیاره مان را

با میلیون ها قطعه ی تخریبی مرگبار پوشانده ایم.

و ما همچنین شبکه ی یک تریلیون دلاریِ زیرساخت جهانی را

درست در منطقه ی خطر قرار دادیم.

این شبکه وظایفی خطیر و اساسی برای دنیای مدرن را ایفا میکند:

ارتباطات جهانی،

موقعیت یابی و مسیریابی

جمع آوری اطلاعات آب و هوا،

گشتن دنبال شهاب سنگ ها،

و تمام طرُق یافته های علمی.

چیزهایی که خیلی دلمون براشون تنگ میشه

اگر ناگهان از بین برن!

اگر فقط یک گلوله ی سایز نخود،

به یکی از 1,100 ماهواره ی در حال کارِ ما برخورد کند،

آن را در جا از بین میبرد!

هم اکنون 3 یا 4 ماهواره هر ساله به این طریق نابود میشوند.

در پی اینکه انتظار می رود تعداد ماهواره ها و مقدار زباله در مدار،

در دهه ی آینده 10 برابر شود،

در حال نزدیک شدن به نقطه ی اوج هستیم.

اما بدترین چیز در فضا تکه های ریز آشغال نیستند.

بدترین چیز، واکنش زنجیره ایِ غیر قابل مهاری خواهد بود

که کلی چیزِ غیر آشغال رو تبدیل به آشغال میکنه.

برای مثال اگر دو ماهواره در مسیر مخالف به هم برخورد کنند.

اگر ماهواره ها به هم اصابت کنند،

اینطور نیست که متوقف شوند و از آسمان سقوط کنند.

بیشتر پاشیدنه تا تصادف!

سرعت در مدار چنان زیاد است که قطعات جامد

در یکدیگر فرو میپاشند و پودر میشوند.

دو ماهواره به ابر هایی از هزاران تکه کوچک تبدیل میشوند

که هنوز برای نابودی ماهواره های بیشتر به اندازه کافی سریع اند.

این باعث راه افتادن آهسته ترین و مخرب ترین نوع اثر دومینو،

یعنی برخورد آبشاری میشود.

مانند ترکشِ شات گان، هر برخورد گلوله های بیشتر تولید میکند.

چیزی که قبلا هدفی بسیار ریز و بعید برای برخورد به نظر میرسید،

تبدیل به دیواری از تخریب میشود، گرسنه برای تخریب بیشتر.

هرچه ماهواره های بیشتر و بیشتری نابود میشوند،

تخریب به طور نمایی تسریع میشود.

و در نهایت به نابودی هرچه در مدار پارک شده می انجامد.

ولی فضا خیلی خالیه.

بنابراین یکی دو برخورد اول ممکن است زیاد طول بکشد.

زمانی که میفهمیم چه خبره، دیگه دیر شده.

یک سال یک ماهواره نابود میشه و مساله ی خاصی نیست.

سال بعدش 5 تا.

سال بعد میشه 50 تا.

تا جایی که چیزی باقی نمیمونه.

وضعیت در مدار به سرعت در حال بدتر شدن است

و ممکن است الان هم از نقطه ی بی بازگشت عبور کرده باشیم.

در 10 سال آینده فضای اطراف زمین،

شاید دیگر برای ماندن دراز مدت ماهواره ها یا راکت ها مناسب نباشد.

بدترین سناریو واقعا وحشتناک است:

یک میدان نخاله متشکل از صد ها میلیون قطعه،

بسیاری از آنها کوچک و غیر قابل ردیابی،

که با سرعت 30,000 کیلومتر بر ساعت حرکت میکنند.

این به طور موثر یک حصار مرگبار پیرامون زمین ایجاد خواهد کرد

که احتمالا عبور ازش خیلی خطرناکه.

رویاهایی چون پایگاه در ماه، اقامتگاه در مریخ و کلا سفرهای فضایی

شاید قرن ها عقب بنشینند.

و از دست رفتن زیرساخت فضایی مان،

باعث خواهد شد برخی از تکنولوژی که روزانه به آن وابسته ایم

به دهه ی 70 میلادی بازگردد.

اما شاید برای جمع و جور کردن گَندی که زدیم زیاد هم دیر نباشد!

چنان که صنعت فضایی در اجتناب از زباله سازی بهبود یافته،

ولی هنوز به سرعت درحال رشد است،

و آزمایشهای اسلحه ی هر از چند گاه، کار را خرابتر میکنند.

چند پیشنهاد جنجالی و در عین حال جدی مطرح شده اند

درباره چگونگی جمع آوری سریع و هرچه بیشتر زباله مرگبار فضایی

بدون تولید بیشتر آن در این روند.

ایده های بسیاری در حال مطرح شدن اند.

و برخی که بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند،

شامل عملیات شکار و بازگشت هستند،

که هم اکنون در حال آزمایش اند.

یک روش عبارت است از ملاقات قطعه ی زباله در مدار

به وسیله ی ماهواره ای کوچک و مجهز به تور.

وقتی هدف را گیر انداخت، یک راکت کوچک میتواند

آن را به سمت زمین پایین آورد.

هدف هایی که برای تور زیادی بزرگند،

ممکن است با نوعی سَرنیزه و افسار گرفته شوند.

و به جای شلیک راکت، این تمیز کننده یک بادبان بزرگ برپا میکند

تا کشش جَوی ایجاد کند و تنزُل مداری را تسریع کند.

و بسیاری طرح های هیجان انگیز و به نظر علمی-تخیلیِ

دیگر هم وجود دارند.

شاید برخی، از آهنرباهای الکتریکی عظیم استفاده کنند.

این یدک کِش های مغناطیسی،

با هُل دادن اجزای مغناطیسیِ درون ماهواره ها کار میکنند.

اجزایی که برای تثبیت شدن و جهت گیری شان

در میدان مغناطیسی زمین استفاده میشود.

اینها احتمالا از تور و نیزه ایمن تر و قابل اعتماد ترند.

چرا که هیچگاه لازم نیست با زباله ی مورد نظر تماس برقرار کنند.

بنابراین خطر شکستن اتفاقیِ هدفشان به زباله ی بیشتر را ندارند.

برای ریز ترین ذره های آشغال،

شاید لیزر، کلید تبخیر کلی آن ها باشد.

ماهواره هایی که لیزر داشته باشند،

نیازی به ملاقات هدفشان نخواهند داشت.

میتوانند از فاصله ی بسیار دور به آن شلیک کنند.

اشیای بزرگ را با شلیک نمیتوان از بین برد.

اما از لیزر میتوان برای بریدنشان استفاده کرد،

یا برای سوزاندن مقدار کمی ماده از محل درست،

تا زباله به مدار امن تری رانده شود.

هر تکنولوژی که در نهایت استفاده کنیم،

بهتر است به زودی دست بکار شویم.

پیش از آنکه صد میلیون گلوله، بشود یک تریلیون و تله برپا شود.

اگر کاری نکنیم، ماجراجویی مان در فضا ممکن است خاتمه یابد،

پیش از آنکه حتی شروع شده باشد.