Video

Transcriptie

Ruimtereizen is het meest opwindende en uitdagende avontuur

dat de mensheid ooit heeft ondernomen.

Maar ironisch genoeg kunnen we onszelf ervan weerhouden de ruimte in te gaan

naarmate we het vaker doen.

Met elke gelanceerde raket en met elke ontplooide satelliet,

creëren we een val voor onszelf die steeds dodelijker en gevaarlijker wordt.

Als die val wordt geactiveerd, kan het een einde maken

aan het ruimtetijdperk en ons voor decennia of zelfs eeuwen

op onze planeet vastzetten.

Iets de ruimte in krijgen is ongelooflijk moeilijk.

Om dit te doen, moet je heel snel bewegen.

Eerst recht omhoog om de atmosfeer te verlaten,

dan zijwaarts om een ​​cirkel rond de aarde te beginnen,

nog steeds heel erg snel.

Als je dat goed doet, kun je in een lage baan om de aarde komen.

En eenmaal in een baan, is het erg moeilijk daaruit te raken.

Tenzij je energie over hebt, zit je hier een beetje opgesloten

en draai je voor altijd om de aarde.

Dat is mooi voor dingen die daar moeten blijven,

zoals ruimtestations en satellieten.

Dus verplaatsten we de meeste ruimte-infrastructuur hiernaartoe,

een paar honderd kilometer boven het oppervlak.

Net hoog genoeg zodat de atmosfeer zo dun is

dat dingen daar eeuwig kunnen blijven zweven

voordat de weerstand ze genoeg kan vertragen

om ze terug naar aarde te brengen.

Maar dit is ook de bron van onze dodelijke val.

Raketten zijn metalen cilinders die brandstof op hun plaats houden.

Wanneer een deel brandstof is verbruikt,

worden de lege tanks gedropt om de raket lichter te maken.

Sommige delen vallen op de aarde of verbranden in de atmosfeer.

Maar de meeste nutteloze raketonderdelen blijven daar

en gaan rond de planeet draaien.

Na decennia van ruimtereizen is de lage baan een schroothoop

van gebruikte boosters, kapotte satellieten en miljoenen scherven

van rakettests en explosies.

Op dit moment kennen we ongeveer 2.600 ‘overleden’ satellieten,

10.000 objecten groter dan een monitor, 20.000 zo groot als een appel,

500.000 stukjes zo groot als een knikker en minstens 100 miljoen onderdelen

zo klein dat ze niet te zien zijn.

Dit puin beweegt met snelheden tot 30.000 km/u

en cirkelt meerdere keren per dag in door elkaar lopende banen om de aarde.

De omloopsnelheden zijn zo hoog

dat geraakt worden door puin zo groot als een erwt,

is als beschoten worden door een plasmakanon.

Bij een botsing verdampt het puin, waardoor energie vrijkomt

om gaten dwars door massief metaal te slaan.

Dus we hebben de ruimte rond onze planeet

bedekt met miljoenen levensgevaarlijke stukken,

en een wereldwijd, zeer kostbaar netwerk in de gevarenzone gezet.

Het voert cruciale taken uit, essentieel voor de moderne wereld,

wereldwijde communicatie, GPS en navigatie,

weergegevens verzamelen, zoeken naar asteroïden

en allerlei wetenschappelijke ontdekkingen:

dingen die we erg zouden missen als ze ineens zouden verdwijnen.

Als slechts één kogel zo groot als een erwt

een van onze 1100 actieve satellieten raakt, wordt deze direct vernietigd.

Elk jaar worden er zo al 3 of 4 satellieten vernietigd.

Omdat het aantal satellieten en de hoeveelheid rommel daar

de komende 10 jaar zal vertienvoudigen

naderen we een omslagpunt.

Maar het ergste daar zijn niet de kleine stukjes rommel.

Het ergste zou een onstuitbare kettingreactie zijn

die verkeerde dingen in rommel verandert.

Als bijvoorbeeld 2 satellieten elkaar op de juiste manier raken.

Als die botsen, stoppen ze niet en vallen uit de lucht.

Het is meer een botsing dan een crash.

Orbitale snelheden zijn zo hoog dat vaste deeltjes dwars door elkaar heen gaan,

waardoor 2 satellieten veranderen in wolken van duizenden stukjes,

die nog steeds snel genoeg zijn om meer satellieten te vernietigen.

Dit zou het langzaamste en meest destructieve

domino-effect kunnen veroorzaken: een waterval van botsingen.

Net als een jachtgeweer kogels sproeit, creëert elke botsing meer kogels.

Wat eerst een klein doel was dat waarschijnlijk niets zou raken,

wordt een muur van vernietiging die nog meer wil raken.

Naarmate meer satellieten worden vernietigd,

versnelt de vernietiging exponentieel

en vernietigt uiteindelijk alles wat in een baan staat.

De ruimte is erg leeg, dus de eerste botsingen kunnen nog wel even duren.

Tegen de tijd dat we het doorhebben, is het te laat.

Eerst wordt er één satelliet vernietigd, en dat is prima.

Het volgende jaar 5.

Het jaar daarna, 50.

Tot er niets meer over is.

De situatie rondom de aarde verslechtert snel

en we kunnen misschien al niet meer terug.

In 10 jaar is de ruimte rond de aarde

mogelijk niet meer bruikbaar voor langetermijnsatellieten of raketten.

Het ergste scenario is verschrikkelijk:

Een puinveld gemaakt van honderden miljoenen stukjes,

te klein om te zien, met een snelheid van 30.000 km/u.

Het zou een echt dodelijke barrière rond de aarde creëren,

mogelijk te gevaarlijk om doorheen te gaan.

Dromen over maanbases, Mars-kolonies of überhaupt ruimtereizen

kunnen eeuwen vertragen.

En het verlies van ons ruimtenetwerk

zou een deel van onze dagelijkse technologie

terugsturen naar de jaren zeventig.

Maar het is mogelijk nog niet te laat om onze rommel op te ruimen.

Hoewel de ruimtevaart het afval nu beter vermijdt,

groeit ze nog steeds snel en incidentele wapentests helpen niet.

Er zijn dus een paar wilde en serieuze suggesties geweest

over hoe je snel zoveel mogelijk ruimteafval kunt verwijderen

zonder dat er meer ontstaat.

Er zijn veel ideeën, en enkele die het meest worden overwogen

gaan over het vangen en terugbrengen van rommel, en worden nu getest.

Eén methode omvat het vangen van een stuk rommel dat in een baan zweeft

met een kleine satelliet met een net.

Eenmaal gevangen, kan een kleine raket het terug naar de aarde brengen.

Stukken, te groot voor een net,

kunnen worden gevangen met een harpoen aan een ketting.

In plaats van een raket afvuren, kan de robot een zeil inzetten

om met atmosferische weerstand terugval naar aarde te versnellen.

En er zijn ook andere wilde, sciencefiction-achtige voorstellen.

Sommigen gebruiken gigantische elektromagneten.

Deze magnetische ‘sleepboten’ werken

door op de magnetische componenten in satellieten te duwen

die ze gebruiken om te stabiliseren en te oriënteren in het aardmagnetische veld.

Dit kan veiliger en betrouwbaarder zijn dan netten en harpoenen,

omdat ze geen contact hoeven te maken met de rommel zelf,

dus er is geen risico dat het per ongeluk in nog meer rommel wordt opgedeeld.

Voor de kleinste stukjes rommel,

kunnen lasers de sleutel zijn om ze volledig te verdampen.

Satellieten met lasers zouden hun doelen niet hoeven te pakken,

ze kunnen ze van afstand beschieten.

Grote stukken kunnen niet worden beschoten,

maar wel met lasers langzaam worden ontleed,

door kleine stukjes te verbranden en naar een veiligere baan te duwen.

Wat we uiteindelijk ook gebruiken,

we kunnen maar beter snel iets gaan doen,

voordat 100 miljoen kogels een biljoen worden en de val is gezet.

Als we niets doen, kan ons avontuur in de ruimte eindigen

voordat het zelfs maar is begonnen.

Als onze dagen van dromen over ruimteverkenning toch geteld zijn

kunnen we ze maar beter goed gebruiken.

Iets waar we onze tijd liever aan besteden,

is meer leren over ons universum.

En daarvoor kun je gewoon blijven kijken.