Video

Transcriptie

Er zijn 10.000 sterren voor elke zandkorrel op aarde,

in het waarneembare universum.

We weten dat er wel miljarden planeten zijn.

Dus, waar zijn de aliens? Dit is de Fermi Paradox.

Als je er meer over wilt weten, bekijk dan deel 1.

Nu kijken we naar de mogelijke oplossingen van de Fermi Paradox.

Zullen we vernietigd worden of wacht ons een geweldige toekomst?

Ruimtevaart is moeilijk.

Het is een gigantische uitdaging om naar andere sterren te reizen.

Er moeten veel materialen in een baan worden gebracht en in elkaar gezet.

We moeten een reis van misschien wel duizenden jaren overleven

met een bevolking groot genoeg om opnieuw te beginnen.

En de planeet is misschien niet zo bewoonbaar als het van veraf leek.

Het was al moeilijk een ruimteschip te bouwen die de reis zou overleven.

Een interstellaire invasie kan onmogelijk zijn om uit te voeren.

Denk ook aan tijd, het universum is heel erg oud.

Op aarde bestaat leven al minstens 3,6 miljard jaar.

Intelligent menselijk leven bestaat zo’n 250.000 jaar.

Maar pas sinds een eeuw hebben we de technologieën

om te communiceren over grote afstanden.

Er kunnen grote buitenaardse imperiums zijn geweest,

verspreid over duizenden stelsels, die miljoenen jaren hebben bestaan,

waarvan we niets hebben gemerkt.

Er zouden grootse ruïnes kunnen bestaan die wegrotten op verre planeten.

99% van alle levensvormen op aarde zijn uitgestorven.

Het is makkelijk te bedenken dat dit vroeg of laat ons lot zal zijn.

Intelligent leven kan zich ontwikkelen, verspreiden over een aantal stelsels

en dan uitsterven, steeds weer opnieuw.

Maar galactische beschavingen ontmoeten elkaar misschien nooit.

Misschien is het een verenigende ervaring voor het leven in het heelal

om naar boven te kijken en te vragen waar iedereen is.

Maar het is niet aanneembaar dat aliens op ons lijken

of dat onze logica op hen van toepassing is.

Het kan dat onze communicatiemiddelen uiterst primitief en verouderd zijn.

Stel dat je in een huis zit met een morse-zender.

Je blijft berichten sturen, maar niemand antwoordt

en je zou je eenzaam voelen.

Misschien zijn we onvindbaar voor intelligente levensvormen

en blijft dat zo totdat we leren correct te communiceren.

En al zouden we aliens ontmoeten,

dan kunnen we te veel verschillen

om zinvol met ze te communiceren.

Stel je de slimst denkbare eekhoorn voor.

Hoe hard je ook probeert,

je zult hem niet onze samenleving uit kunnen leggen.

Want vanuit eekhoornperspectief is alleen een boom nodig om te overleven.

Dat wij dus hele bossen kappen is waanzin,

maar dat doen we niet omdat we een hekel hebben aan eekhoorns.

Wij willen gewoon hout.

Wat de eekhoorn wil en of hij dit overleeft, maakt ons niets uit.

Een Type 3-beschaving zou ons precies zo kunnen zien.

Ze kunnen zomaar onze oceanen verdampen

om zo te krijgen wat ze nodig hebben.

Één van de aliens denkt misschien nog: “O, kleine aapjes!

Ze hebben hele schattige constructies gebouwd.. ach, nu zijn ze dood.”

Om dan warp snelheid te activeren.

Als er een beschaving is die andere soorten wil elimineren

zal deze eerder worden gemotiveerd door cultuur dan door economie.

Het zal beter zijn dit te automatiseren, en het perfecte wapen te bouwen:

een zelf-reproducerende ruimtesonde, gemaakt van nanomachines.

Ze werken op moleculair niveau; ongelooflijk snel en dodelijk,

met de kracht om alles in een tel aan te vallen en te ontmantelen.

Ze hebben maar 4 instructies nodig.

1. Vind een planeet met leven.

2. Demonteer alles op de planeet, en houd alleen grondstoffen over.

3. Gebruik de grondstoffen om nieuwe ruimtesondes te bouwen.

4. Herhaal.

Zo’n machine kan een sterrenstelsel in een paar miljoen jaar volledig steriel maken.

Maar waarom lichtjaren vliegen voor grondstoffen of uitroeien van een volk?

Lichtsnelheid is eigenlijk helemaal niet zo snel.

Het zou dan nog steeds 100.000 jaar duren om de Melkweg te doorkruisen.

En jij zult vast veel langzamer gaan.

Misschien zijn er leukere dingen

dan het vernietigen van volkeren of het bouwen van imperiums.

Een interessant concept is het Matroesjka-brein,

een megaconstructie rondom een ster,

een computer met zoveel kracht dat een hele samenleving zich kan uploaden

en zou kunnen bestaan in een gesimuleerd universum.

Men zou er eeuwig gelukkig zijn, zonder verveling of verdriet: een perfect leven.

Rondom een rode dwerg,

zou deze genoeg stroom hebben voor zo’n 10 biljoen jaar.

Wie zou de Melkweg willen veroveren of met aliens contact willen maken

als dit een optie zou zijn?

Alle oplossingen voor de Fermiparadox hebben één probleem:

We weten niet wat de grenzen van de technologie zijn.

We zouden er dicht bij kunnen zijn, maar ook veraf.

Supertechnologie komt eraan en brengt ons onsterfelijkheid

brengt ons naar andere sterrenstelsels en kan ons verheffen tot goden.

Één ding dat we moeten erkennen is dat we eigenlijk niets weten.

De mens is meer dan 90% van zijn bestaan jagers-verzamelaars geweest.

500 jaar geleden dachten we het centrum van het heelal te zijn.

200 jaar geleden stopten we met menselijke arbeid als bron van energie.

30 jaar geleden richtten we apocalyptische wapens op elkaar

door politieke verschillen.

Op de galactische tijdschaal zijn we embryo’s.

We komen van ver, maar hebben nog een lange weg te gaan.

Het idee dat het heelal om ons draait kunnen we moeilijk loslaten

dus maken we makkelijk arrogante aannames over het leven in het heelal.

Uiteindelijk is er maar één manier om daar achter te komen, nietwaar?