Video

Transcriptie

Ben jij jouw lichaam?

Nou, soort van, toch?

Maar bestaat er een punt waar dit niet meer waar is?

Hoeveel van jezelf kan je verwijderen

totdat je niet meer jezelf bent?

En is deze vraag eigenlijk wel logisch?

Jouw fysieke aanwezigheid bestaat uit cellen,

triljoenen cellen.

Tenminste 10 keer zo veel

dan dat er sterren zijn in de Melkweg.

Een cel is een levend wezen.

Een machine gemaakt van tot 50 duizend verschillende proteïnen.

Het heeft geen bewustzijn,

geen wil, geen doel

het bestaat gewoon.

Maar het is nog steeds een individu.

Samen

vormen jouw cellen grote bouwwerken voor taken zoals

eten voorbereiden, middelen verzamelen

dingen in het rond brengen

de omgeving in de gaten houden, enzovoort.

Als je cellen uit je lichaam haalt

en ze in de juiste omgeving brengt

zullen ze voor een tijdje levend blijven.

Dus, je cellen kunnen zonder jou bestaan

Maar jij kan niet zonder hun bestaan.

Als we de cellen weghalen

dan is er geen jij meer.

Is er een moment waar je cellen jou niet meer zijn?

Bijvoorbeeld, als je een orgaan doneert

zullen miljarden van jouw cellen verder leven in iemand anders.

Betekent dat dat een deel van jou een deel werd van een ander persoon?

Of, houdt dat andere lichaam een deel van jou in leven?

Of laten we ons een experiment voorstellen.

Jij en een willekeurig persoon verwisselen cellen.

Één voor één krijgt jouw lichaam één cel van hem,

en zijn lichaam krijgt er één van jou.

Op welk moment zal hij jou worden?

Zou het ooit gebeuren?

Of is dit een hele trage en rare manier om jou te teleporteren?

Laten we het ingewikkelder maken.

Onze cellen zien als een vast iets is onverdedigbaar.

Bijna al je cellen zullen tijdens je leven sterven.

250 miljoen zijn er sinds het begin van deze video al gestorven.

Tussen de 1 en 3 miljoen per seconde.

Gedurende 7 jaar tijd

worden de meeste van je cellen minstens één keer vervangen.

Elke keer als de opbouw van je cellen verandert, ben je iets anders dan daarvoor,

dus een deel van jezelf gaat voortdurend dood.

Als je het geluk hebt om oud te worden

dan zullen ongeveer een miljoen miljard cellen in je lichaam geleefd hebben.

Dus, wat jij ‘jezelf’ noemt is eigenlijk slechts een momentopname.

Maar soms zijn cellen kapot en willen ze niet dood gaan.

En worden er vraagtekens gezet bij het idee van eenheid in ons lichaam.

We noemen het kanker.

Zij verbreken als het ware het biologische sociale contract

en worden in principe onsterfelijk.

Kanker is geen vijand van buitenaf,

het is een deel van jou dat zijn eigen overleven belangrijker vindt dan dat van jou.

Maar je zou ook kunnen argumenteren dat een kankercel een nieuwe entiteit binnen ons in wordt,

een nieuw wezen dat gewoon wil overleven.

Kunnen we hem dat kwalijk nemen?

Een ijzingwekkend celverhaal is dat van Henrietta Lacks,

een jonge kankerpatiënte wie overleed in 1951.

Meestal overleefden cellen maar een paar dagen in het lab,

wat onderzoek zeer moeilijk maakte.

Henrietta’s kankercellen waren onsterfelijk,

decennialang

werden ze steeds weer vermeerderd en gebruikt voor ontelbare onderzoeksprojecten die vele mensenlevens hebben gered.

Henrietta’s cellen leven nog steeds

en zijn inmiddels gegroeid tot minstens 20 ton in biomassa.

Dus er zijn over de hele wereld levende delen

van iemand die al decennia dood is.

Hoeveel van Henrietta bevindt zich in deze cellen?

Wat maakt één van jouw cellen uberhaubt ‘jou’?

Misschien de informatie die erin bewaard wordt,

je DNA.

Tot voor kort werd er gedacht dat alle cellen in je lichaam vrijwel dezelfde genetische code bevatten

Maar het blijkt dat dat niet klopt.

Jouw genoom is mobiel,

het verandert over tijd door mutaties en invloeden uit de omgeving.

Dit is specifiek het geval in je hersenen.

Volgens recente ontdekkingen

bevat één neuron in een volwassen brein meer dan duizend mutaties in zijn genetische code

die niet aanwezig zijn in de omliggende cellen.

Maar hoeveel van je DNA is nou echt ‘jou’?

Ongeveer 8% van het menselijke genoom bestaat uit virussen die ooit onze voorouders hebben geïnfecteerd en met ons zijn samengevoegd.

De mitochondriën – energiecentrale van de cel – waren ooit bacteriën die samen zijn gevoegd met de voorouders van je cellen.

Ze hebben nog steeds hun eigen DNA.

Een gemiddelde cel heeft er honderden,

honderden kleine dingen die eigenlijk niet echt menselijk zijn, maar eigenlijk toch wel.

Het ís verwarrend.

Laten we even teruggaan.

We weten dat je bestaat uit miljarden kleine dingen,

die zelf ook weer bestaan uit meer kleine dingen

welke constant veranderen.

Samen

zijn als die kleine dingen niet statisch, maar dynamisch.

Hun samenstelling en conditie is voortdurend in beweging.

Dus we zijn dan misschien een zelfvoorzienend patroon zonder duidelijke grenzen

dat op een gegeven moment zelfbewustzijn verkregen heeft

en nu de vaardigheid heeft om over zichzelf na te denken door tijd en ruimte,

maar eigenlijk alleen bestaat op dit exacte moment.

Waar is dit patroon begonnen?

Bij je conceptie?

Toen de eerste mens ontstond?

Toen leven voor het eerst onze kleine planeet veroverde?

Of toen de elementen waaruit jouw lichaam bestaat ontstonden in een ster?

Ons menselijke brein is geëvolueerd om met absoluten om te gaan.

De onduidelijke grenzen waar de realiteit uit bestaat zijn moeilijke te begrijpen.

Misschien zijn ideeën zoals

begin en einde,

leven en dood,

jij en ik,

niet echt absoluten,

maar ideeën die horen bij een vloeiend patroon.

Een patroon dat verloren gaat in dit rare en mooie universum.

Het probleem van wie wij zijn is niet alleen een vraag van onszelf,

maar het is ook een vraag van onze gedachten.

Net zoals onze cellen verdeeld en gescheiden van ons kunnen worden,

zo kunnen ook onze hersenen verdeeld en gescheiden van ons worden terwijl ze nog in ons schedel zitten.

Klik hier om naar mijn kanaal te gaan en het volgende deel te bekijken.

Oké, dus ga nu CGPGrey zijn video kijken.

Als je nog niet op hem geabonneerd bent

dan moet je daar nu echt verandering in aanbrengen.

[Vertaling: Niels de Groot]