Βίντεο

Αποσπάσματα

Βία

και Πόλεμος.

Η παράλογη αγριότητα του ISIS συνεχίζεται

οι Ρώσοι εισβάλλουν στην Ουκρανία

και οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί

συνεχίζουν να αλληλοσκοτώνονται.

Σας ανησυχεί αυτό;

Λοιπόν,

μην ανησυχείτε.

Γιατί, εαν κοιτάξετε τα στατιστικά

ο πόλεμος φαίνεται

να … μην είναι πια στην “μόδα”.

Την ώρα που ο παγκόσμιος πληθυσμός

αυξάνεται συνεχώς

φαίνεται πως ζούμε

στην πιο ειρηνική περίοδο

στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Πως είναι αυτό δυνατόν?

Από τον Σεπτέμβριο του 2014

εγιναν 4 συγκρούσεις

στον κόσμο οι οποίες προκαλεσαν

τον θάνατο τουλάχιστον 10.000 ανθρώπων απο τον Ιανουάριο του 2013

9 μάχες στις οποίες σκοτώθηκαν

περισσότεροι από 1000 άνθρωποι

και 13 στους οποίους σκοτώθηκαν περισσότεροι από 100

απο τον Ιανουάριο του 2013.

Όχι και τόσο ειρηνικό,

αλλά σκεφτείτε αυτό:

από όλες τις συγκρούσεις που έγιναν

καμία δεν ήταν πραγματικός πόλεμος μεταξύ δύο χωρών.

Ήταν είτε εμφύλιοι πόλεμοι

είτε τοπικές συγκρούσεις

Παρόλο που οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι φρικτοί

και προκαλούν τεράστιο πόνο

ο αντίκτυπος τους είναι συνήθως μικρότερος

από αυτόν ενός πολέμου μεταξύ δύο χωρών ή αυτοκρατοριών.

Όταν δυο έθνη εμπλέκονται σε πόλεμο

κινητοποιούν μεγαλύτερες δυνάμεις,

έχουν πρόσβαση σε όλους τους

κρατικούς πόρους και στα εφόδια

και σχεδόν σε όλο τον πληθυσμό.

Γιατί λοιπόν περάσαμε

από τους πολέμους μεταξύ κρατών

στους εμφύλιους πολέμους;

Κυρίως σχετίζεται

με την αποικιοκρατία και τον ψυχρό πόλεμο.

Όταν τελείωσε ο ψυχρός πόλεμος μια σημαντική αιτία για

ένοπλες συγκρούσεις εξαφανίστηκε.

Αλλά η κατάρρευση

των κομμουνιστικών δικτατοριών

έφερε στην επιφάνεια νέες η παλιές εντάσεις

και δημιούργησε καινούριες συγκρούσεις

στα ελεύθερα πλέον κράτη

οι οποίες συγκρούσεις συχνά είχαν ως αποτέλεσμα εμφύλιους πολέμους.

Πολύ σημαντικότερο ήταν οτι

το 1945

σχεδόν όλη η Αφρική, μεγάλο μέρος της Ασίας

και τμήματα της Λατινικής Αμερικής

ήταν υπό καθεστώς αποικιοκρατίας.

Περίπου το 1990

ελάχιστα μόνο νησιά ήταν ανεξάρτητα.

Μισό λεπτό όμως,

δεν θα διαφωνούσες οτι αυτό που κάνουν σήμερα

οι πολυεθνικές εταιρίες

στον τρίτο κόσμο

είναι τόσο κακό όσο και η αποικιοκρατία?

Ας δούμε το Κονγκό.

Ιδρύθηκε ώς αποικία το 1885

απο τον βασιλιά του Βελγίου.

Μία περιοχή 80 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο.

Διεπράχθησαν εγκλήματα εις βάρος των

αυτόχθονων κογκολέζων

και το αδίστακτο σύστημα

της οικονομικής εκμετάλλευσης

σκότωσε περίπου τον μισό πληθυσμό

μέχρι το 1908.

Περίπου 10 εκατομμύρια Κογκολέζοι εκτελέστηκαν

η πέθαναν από ασιτία.

Εκατομμύρια υπέστησαν σωματικά και ψυχικά τράυματα.

Η οικονομική εκμετάλλευση του Κογκό

παρέμενε πρώτη προτεραιότητα

και η αναγκαστική εργασία στην πραγματικότητα

δεν σταμάτησε ποτέ εντελώς, μέχρι το τέλος

της Βελγικής κυριαρχίας το 1960.

Το οποίο είναι αρκετά πρόσφατα.

Οπότε, όχι.

Η αποικιοκρατία ήταν πολύ χειρότερη

απ’ ό,τι σήμερα ο στυγνός καπιταλισμός

και έληξε μόλις πριν δυο γενεές.

Οι περισσότερες από τις συγκρούσεις

που γίνονται σήμερα

συμβαίνουν σε περιοχές , οι οποίες 60 χρόνια πριν

ελέγχονταν από ξένες Δυνάμεις.

Αλλά η κατάσταση βελτιώνεται.

Από το 1989,

η νίκη της μιας πλευράς σε έναν εμφύλιο πόλεμο

ήταν συχνό φαινόμενο

ενώ σήμερα οι νίκες σπανίζουν.

Ταυτόχρονα,

η λήξη χάρη σε διαπραγματεύσεις ανέβηκε από το 10%

σχεδόν στο 40%.

Τί γίνεται όμως στον υπόλοιπο κόσμο;

Γιατί τα κράτη σταμάτησαν

να επιτίθενται το ένα στο άλλο;

Υπάρχουν 4 βασικοί λόγοι:

Πρώτον.

Ο εκδημοκρατισμός.

Η σταθερή εξέλιξη

από την απολυταρχία στη δημοκρατία.

Τα δημοκρατικά καθεστώτα σπάνια επιτίθενται το ένα στο άλλο.

Από όλες τις συγκρούσεις μεταξύ κρατών

από το 1900, μια μικρή μειοψηφία

αφορούσε συγκρούσεις μεταξύ Δημοκρατιών .

Δεύτερον.

Παγκοσμιοποίηση.

Ο πόλεμος δεν είναι τόσο αποτελεσματικός

στην επίτευξη οικονομικών στόχων όσο ήταν παλαιότερα.

Σήμερα, είναι σχεδόν πάντα φθηνότερο να

αγοράσει κάποιος πόρους στην παγκόσμια αγορά

παρά να τους σταματήσει με τη βία.

Οι κάτοικοι των άλλων κρατών

έχουν μεγαλύτερη αξία ζωντανοί παρά νεκροί.

Αυτό είναι μια εντελώς καινούρια αντίληψη.

Τρίτον.

Ο πόλεμος είναι χαρακτηριστικό του 20ου αιώνα.

Μέχρι τον β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι πολεμικές επιχειρήσεις θεωρούνταν

αναπόφευκτο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας

και ένα χρήσιμο εργαλείο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί

για να επιτευχθούν στόχοι όταν η διπλωματία

βρίσκει πάνω σε τοίχο.

Σήμερα υπάρχουν κανόνες οι οποίοι χαρακτηρίζουν τις επιθετικές ενέργειες

παράνομες και συμφωνούν ότι

οι ένοπλες δυνάμεις δικαιολογούνται μόνο

σε περίπτωση άμυνας ή

με την άδεια του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

Αυτοί οι κανόνες βέβαια παραβιάζονται αλλά

σήμερα είναι πιο δύσκολο να το κάνεις αυτό χωρίς

να προκληθούν αντεγκλήσεις και αποδοκιμασίες.

Επιπλέον, υπάρχει Διεθνές Δικαστήριο

για εγκλήματα πολέμου, στη Χάγη.

Και αυτή είναι μια πολύ πρόσφατη καινοτομία.

Τέταρτον.

Τα σύνορα είναι πλέον σαφέστερα προσδιορισμένα.

Μετά τον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

σχεδόν σταμάτησαν οι επεκτατικοί πόλεμοι

ενώ οι περισσότερες χώρες αποδέχθηκαν

τα διεθνή σύνορα

και σέβονται την αυτονομία των άλλων κρατών.

Μήπως όμως όλο αυτό είναι κάτι αφύσικο

ή στ’ αλήθεια οδεύουμε προς μια παρατεταμένη περίοδο ειρήνης;

Η αλήθεια είναι

ότι δεν γνωρίζουμε ακόμα.

Χρειαζόμαστε ένα δείγμα αρκετά μεγάλο

για να αποκλείσουμε τον ιστορικό μέσο όρο

ο οποίος είναι περίπου 1 ή 2 μεγάλοι πόλεμοι ανά αιώνα.

Απλώς δεν έχει περάσει αρκετός χρόνος

από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο για να αποκλείσουμε την πιθανότητα

ότι ο πόλεμος δεν απομακρύνθηκε.

Εάν δεν ξεσπάσει ένας μεγάλος πόλεμος

στα επόμενα 75 χρόνια

μπορούμε πράγματι να πιστεψουμε

ότι η ανθρωπότητα αλλάζει.

Βλέπετε λοιπόν, ότι ο πόλεμος μπορεί και να τελειώνει.

Ναι, υπάρχουν δυσάρεστες συγκρούσεις

σε πολλά μέρη, αλλά οπωσδήποτε

η κατάσταση βελτιώνεται.

Και μπορούμε να την βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο

με το να μιλάμε περισσότερο για ΕΙΡΗΝΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.