Video

Transcriptie

Is er een grens die we nooit zullen overschrijden?

Zijn er plekken die we nooit zullen bereiken, hoe hard we ook proberen?

Het blijkt zo te zijn.

Zelfs met sciencefiction technologie zijn we gevangen in ons deel van het universum.

Hoe kan dat zijn? En hoe ver kunnen we gaan?

Wij leven in een rustige arm van de Melkweg; Een spiraalstelsel van gemiddelde grootte,

• ongeveer 100.000 lichtjaar in doorsnede -

bestaande uit miljarden sterren, gaswolken, donkere materie, zwarte gaten, neutronensterren,

en planeten, met een super zwaar zwart gat in het galactische centrum.

Vanuit de verte lijkt ons melkwegstelsel dicht, maar in werkelijkheid bestaat het uit, meestal, lege ruimte.

Met onze huidige technologie, zou het sturen van een mens naar de dichtstbijzijnde ster duizenden jaren duren.

Dus, ons melkwegstelsel is vrij groot.

De Melkweg is niet alleen, dat wel.

Samen met de Andromeda melkweg en meer dan vijftig dwergstelsels,

maakt het deel uit van “De Lokale Groep”;

een gebied in de ruimte ongeveer tien miljoen lichtjaar in diameter.

Het is een van de honderden melkweg groepen in de “Laniakea supercluster”

die zelf slechts een van de miljoenen superclusters is

die deel uitmaken van het waarneembare heelal.

Laten we voor nu even aannemen dat we een glorieuze toekomst tegemoetgaan;

de mensheid wordt een type drie beschaving,

wordt niet uitgeroeid door buitenaardse wezens,

en ontwikkelt interstellaire reizen, op basis van onze huidige kennis van de fysica.

In dit gunstigste geval, hoe ver kunnen we mogelijk gaan?

Nou, de lokale groep.

Het is de grootste structuur waar de mensheid ooit een deel van zijn.

Hoewel het zeker enorm is, vertegenwoordigt de lokale groep slechts 0,00000000001% van

het waarneembare heelal.

Laat dit getal even tot je doordringen.

We zijn beperkt tot een honderd miljardste van een procent van het waarneembare heelal.

Het simpele feit dat er eigenlijk een limiet voor ons is en dat er

zo veel universum is dat we nooit in staat zijn om aan te raken, is een beetje beangstigend.

Waarom kunnen we niet verder gaan?

Nou, het heeft allemaal te maken met de aard van niets.

Niets, of lege ruimte, is niet leeg maar bevat energie intrinsiek aan zichzelf;

zogenaamde “quantum fluctuaties”.

Op de kleine schaal, is er constante actie, deeltjes en antideeltjes

die verschijnen en zichzelf vernietigen.

Je kunt je dit kwantumvacuüm voorstellen als een bruisend deel:

met dichtere en minder dichte gebieden.

Laten we nu 13,8 miljard jaar teruggaan, toen de structuur van de ruimte

uit helemaal niets bestond.

Direct na de oerknal, in een gebeurtenis die bekend staat als kosmische inflatie, groeide het waarneembare heelal

van de grootte van een knikker tot triljoenen kilometers, in een fractie van een seconde.

Deze plotselinge uitrekking van het universum was zo snel en extreem

dat al die quantum fluctuaties ook uitgerekt waren

en subatomaire afstanden werd galactische afstanden,

met dichte en minder dichte gebieden.

Na de inflatie begon de zwaartekracht alles weer bij elkaar te trekken.

Op de grootste schaal was de uitbreiding te snel en krachtig om te overwinnen,

maar in kleinere schalen kwam de zwaartekracht naar voren als overwinnaar.

Dus, in de loop der tijd groeiden de dichtere gebieden, of zakken van het universum

uit tot groepen van sterrenstelsels, zoals waar we nu in leven.

Alleen dingen in onze zak - De Lokale Groep - zijn gebonden aan ons door zwaartekracht.

Maar wacht, wat is het probleem dan?

Waarom kunnen we niet van ons deel van het universum, reizen naar het volgende deel?

Hier maakt donkere energie alles ingewikkeld.

Ongeveer zes miljard jaar geleden, nam donkere energie over.

Het is eigenlijk een onzichtbare kracht of effect, dat de expansie van het heelal

veroorzaakt en versnelt.

We weten niet waarom, of wat donkere energie is, maar we kunnen het effect ervan duidelijk observeren.

In het vroegere heelal waren er grotere koude plekken rond de lokale groep

die uitgroeiden tot clusters met duizenden sterrenstelsels.

We zijn omringd door een heleboel dingen, maar geen van die structuren en sterrenstelsels

buiten de lokale groep zijn door zwaartekracht aan ons gebonden.

Dus, hoe meer het heelal uitdijt, hoe groter de afstand tussen

ons en andere zwaartekracht zakken wordt.

Na verloop van tijd zal donkere energie de rest van het universum van ons wegduwen,

waardoor alle andere clusters, sterrenstelsels, en groepen uiteindelijk onbereikbaar geworden.

De volgende groep sterrenstelsels is al op miljoenen lichtjaren afstand,

maar allemaal bewegen ze van ons vandaan met snelheden die we nooit hopen te ervaren.

We zouden de lokale groep kunnen verlaten en door de intergalactische ruimte vliegen,

in de duisternis, maar we zouden nooit ergens komen.

Terwijl we steeds meer verdwaald zullen raken, zal de lokale groep sterker aan elkaar gaan hechten

en samensmelten om één reusachtig elliptisch sterrenstelsel te vormen met de niet-originele naam “Milkdromeda”

over een paar miljard jaar.

Maar het wordt nog deprimerender:

op een gegeven moment zullen de sterrenstelsels buiten de lokale groep zo ver weg zijn,

dat ze te zwak zijn om op te sporen, en de weinige fotonen die ons wel weten te bereiken

zullen worden verschoven naar zulke lange golflengten, dat ze niet detecteerbaar zijn.

Zodra dit gebeurt, zal geen enkele informatie buiten de lokale groep in staat zijn om ons te bereiken.

Het universum zal wijken uit het zicht.

Het zal donker en leeg lijken, in alle richtingen, voor altijd.

Iemand die geboren is in de verre toekomst in Milkdromeda,

zal denken dat er niets anders is dan zijn eigen sterrenstelsel in het hele universum.

Als ze ver in de lege ruimte kijken, zullen ze alleen maar meer leegte en duisternis zien;

ze zullen niet in staat zijn om de kosmische achtergrondstraling te zien,

en zij zullen niet in staat zijn om te leren over de oerknal.

Ze zullen in geen mogelijkheid weten wat wij vandaag de dag weten;

de aard van het uitdijende heelal, waar het begon, en hoe het zal eindigen.

Ze zullen denken dat het universum statisch en eeuwig is.

Milkdromeda zal een eiland in de duisternis zijn, dat langzaam donkerder en donkerder wordt.

Maar toch, met zijn biljoenen sterren, is de lokale groep zeker

groot genoeg is voor de mensheid.

Immers, we hebben nog steeds niet bedacht hoe we ons zonnestelsel kunnen verlaten

en we hebben miljarden jaren om onze melkweg te verkennen.

We hebben het ongelooflijke geluk te bestaan op het perfecte moment in de tijd om

niet alleen onze toekomst, maar ook ons meest verre verleden te zien.

Hoe geïsoleerd en afgelegen de lokale groep ook is, we kunnen het hele universum waarnemen

zo groots en spectaculair als het nu is.

Volg zijn astronomie blog hier.

Je kunt ons direct ondersteunen op Patreon of Kurzgesagt merch hier verkrijgen.

Het helpt echt.

Het is geweldig dat je tot hier hebt gekeken, dus we hebben een playlist voor je gemaakt over meer dingen over het universum.