Βίντεο

Αποσπάσματα

Για το μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας μας, ο ανθρώπινος πληθυσμός αυξανόταν με αργούς ρυθμούς,

μέχρι που νέες ανακαλύψεις μας έφεραν περισσότερη τροφή

και μας επέτρεψαν να ζούμε περισσότερο.

Σε μόλις 100 χρόνια, ο ανθρώπινος πληθυσμός τετραπλασιάστηκε.

Αυτό οδήγησε σε αποκαλυπτικά οράματα μιας υπερπλήρης Γης.

Όμως ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού κορυφώθηκε την δεκαετία του 1960.

Από τότε, ο ρυθμός γεννήσεων έχει μειωθεί δραστικά, όσο οι χώρες εκβιομηχανίζονται και αναπτύσσονται.

Ο παγκόσμιος πληθυσμός αναμένεται να σταθεροποιηθεί γύρο στα 11 δισ. μέχρι το 2100

Αλλά η γενική εικόνα κρύβει τις λεπτομέρειες.

Ας κοιτάξουμε μία συγκεκριμένη περιοχή.

Την Υποσαχάρια Αφρική.

Το 2019, ήταν το σπίτι ενός δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε 46 χώρες.

Παρόλο που ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού της έχει μειωθεί τις τελευταίες δεκαετίες,

είναι ακόμα πολύ μεγαλύτερος σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.

Ενώ κάποιες έρευνες αναμένουν 2,6 δισ. ανθρώπους,

άλλες υπολογίζουν ως και 5 δισ. μέχρι το 2100.

Μία τέτοια αύξηση θα ήταν μία τεράστια πρόκληση για οποιαδήποτε κοινωνία

πόσο μάλλον για την Υποσαχάρια Αφρική που είναι η φτωχότερη περιοχή στον πλανήτη

Άρα, είναι η Υποσαχάρια Αφρική καταδικασμένη;

Και γιατί οι προβλέψεις διαφέρουν κατά 2,4 δισ. ανθρώπους;

Όπως πάντα, είναι περίπλοκο.

Η Υποσαχάρια Αφρική είναι μία κατασκευασμένη ιδέα,

και από πολλές απόψεις, μη βοηθητική.

Η Μποτσουάνα απέχει από την Σιέρα Λεόνε όσο

η Ιρλανδία από το Καζακστάν.

Και έχουν άλλα τόσα κοινά στοιχεία.

Αλλά χωρίς να γενικεύαμε λίγο,

αυτό το βίντεο θα διαρκούσε μία ώρα!

Επίσης μιλήσαμε με πολλούς επιστήμονες για αυτό το

βίντεο και διαφώνησαν σε πολλά σημεία.

Κυρίως, στο κατά πόσο o ρυθμός γονιμότητας επηρεάζει την φτώχεια.

Κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε για να ανακεφαλαιώσουμε την έρευνα μας και αυτά που μας

είπαν, αλλά να είστε επιφυλακτικοί,

και κοιτάξτε στις πηγές μας όπου αναλύουμε αυτά που λέμε με περισσότερες πληροφορίες.

Ας πάμε το ξαναπάρουμε από την παγκόσμια οπτική.

Πριν μερικές δεκαετίες, πολλές χώρες στην Ασία ήταν σε παρόμοια θέση με την σημερινή Υποσαχάρια Αφρική.

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας,

και τα ποσοστά γεννήσεων ήταν πολύ υψηλά.

Πάρτε για παράδειγμα το Μπανγκλαντές

Την δεκαετία του 1960, η μέση γυναίκα γεννούσε 7 παιδιά κατά την διάρκεια της ζωής της.

Το 25% από αυτά πέθαιναν πριν γίνουν 5,

και από αυτά που επιβίωναν,

μόλις 1 από τα 5 θα μάθαινε να διαβάζει και να γράφει.

Το προσδόκιμο ζωής ήταν κοντά στα 45,

και το κατά κεφαλήν εισόδημα ήταν από τα χαμηλότερα στον κόσμο.

Έτσι, στις αρχές τις δεκαετίας του 1960

Το Μπανγκλαντές άρχισε να σχεδιάζει ένα οικογενειακό πρόγραμμα,

που θα στηρίζονταν σε 3 βασικούς πυλώνες.

1. Η Εκπαίδευση βοήθησε την αλλαγή της προοπτικής των γυναικών.

Γυναίκες με υψηλή μόρφωση τείνουν να θέλουν λιγότερα παιδιά,

Και να γίνουν μητέρες αργότερα στην ζωή τους.

2. Η ενισχυμένη υγειονομική μέριμνα μείωσε την παιδική θνησιμότητα,

κατά συνέπεια οι γονείς επιθυμούσαν πλέον λιγότερα παιδιά,

διότι ήξεραν πως θα επιβιώσουν

3. Αγρότες πήγαιναν αντισυλληπτικά ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές,

πράγμα που αύξησε την χρήση των αντισυλληπτικών από το 8% το 1975,

στο 76% το 2019.

Μαζί, αυτά τα μέτρα μείωσαν σημαντικά τον ρυθμό αύξησης του πληθυσμού.

Το 1960 η μέση γυναίκα στο Μπανγκλαντές είχε 7 παιδιά.

Το 1995, 4

και το 2019 μόλις 2.

Αυτό άλλαξε δημογραφικά την χώρα και την οικονομία της.

Πριν, πολλά παιδιά γεννιόντουσαν, αλλά πέθαιναν

πριν μπορούσαν να συνεισφέρουν στην κοινωνία.

Όσο λιγότερα παιδιά πεθαίνουν τόσο λιγότερα παιδιά γεννιούνται,τα πράγματα αλλάζουν.

Τα παιδιά αποκτούν εκπαίδευση,

και μετατρέπονται σε παραγωγικούς ενήλικες.

Η κυβέρνηση κατάφερε να μετακινήσει ορισμένους από τους πόρους της

από την μείωση της παιδικής θνησιμότητας, στην ανάπτυξη της οικονομίας.

Μέχρι το 2024, το Μπανγκλαντές αναμένεται να αναβαθμιστεί από την κατηγορία των λιγότερο

αναπτυγμένων χωρών σε αναπτυσσόμενη οικονομία.

Άλλες Ασιατικές χώρες όπως η Νότια Κορέα, η Ινδία, η Ταϊλάνδη ή η Φιλιππίνες

έχουν περάσει από μία παρόμοια διαδικασία,

συχνά μάλιστα γρηγορότερα.

Επενδύσεις στην υγεία και την εκπαίδευση οδήγησαν σε χαμηλότερα ποσοστά γεννήσεων,

πράγμα που άλλαξε την σύνθεση του πληθυσμού,

και επέτρεψε στις κυβερνήσεις να αναπτύξουν τις οικονομίες τους.

Γιατί δεν έγινε το ίδιο πράγμα παντού στην Υποσαχάρια Αφρική;

Η Αφρική συνολικά έχει κάνει σημαντική πρόοδο με την παιδική θνησιμότητα.

Αλλά συγκεκριμένα στην Υποσαχάρια Αφρική

Η εκπαίδευση έχει αναβαθμιστεί πιο αργά από ότι σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Και, ενώ συνολικά η χρήση αντισυλληπτικών έχει διπλασιαστεί στην περιοχή από το 1990,

οι ανικανοποίητες ανάγκες για σύγχρονη αντισύλληψη στους εφήβους είναι ακόμα κοντά στο 60%

Οι λόγοι για αυτό είναι περίπλοκη,

και είναι αδύνατο να δοθεί μία απλή απάντηση.

Η Αφρική είναι ένα μεγάλο μέρος με πολλές διαφορετικές κουλτούρες και ανθρώπους.

Αλλά υπάρχουν ορισμένοι βασικοί παράγοντες.

Πολλά Υποσαχάρια Κράτη έχουν υποφέρει από την αποικιοκρατία μόλις πριν λίγες δεκαετίες ,

και είχαν δύσκολες περιόδους προς την ανεξαρτησία.

Τα νέα κράτη ήταν συχνά εθνικά ετερογενή και δεν υπήρχε η αίσθηση της ενότητας.

Κάποιες περιοχές έχουν κατ’ εξακολούθηση βασανιστεί από εμφυλίους πολέμους,

πολεμικές συρράξεις ή έχουν υποφέρει από ασταθής κυβερνήσεις,

οι οποίες έκαναν δύσκολη την ανάπτυξη υποδομών και ενός συστήματος Υγείας

Άρα, η Αφρική είχε πιο δύσκολη αρχή από την Ασία.

Η εξωτερική βοήθεια και το πώς εφαρμόστηκε, ειδικά κατά τον ψυχρό πόλεμο,

είναι επίσης ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα.

Αυτό το θέμα είναι υπερβολικά περίπλοκο για να το συνοψίσουμε σε λίγες προτάσεις,

οπότε θα κάνουμε ένα ξεχωριστό βίντεο για αυτό στο μέλλον.

Τέλος, υπάρχουν πολιτισμικές απόψεις που

κάνουν δύσκολη την συζήτηση για οικογενειακό πρόγραμμα στο πλαίσιο της Αφρικής.

Οι επικριτές λένε πως η προσπάθεια για μείωση της γεννητικότητας είναι παρέμβαση στον πολιτισμό και την παράδοση.

Αλλά η αποφυγή της συζήτησης πάνω σε κάποιο ζήτημα δεν θα βοηθήσει στην επίλυσή του.

Δεν εφαρμόζονται όλα αυτά σε όλες τις χώρες της περιοχής.

Σε τελική ανάλυση μιλάμε για 46 χώρες

μερικές από αυτές έχουν σοβαρά προβλήματα,

άλλες ήδη ανθίζουν

όλες διαφορετικές και αντιμετωπίζουν διαφορετικά προβλήματα.

Αν η αύξηση του πληθυσμού συνεχίζει με τους σημερινούς ρυθμούς

τότε η Υποσαχάρια Αφρική θα αυξηθεί σε πάνω από 4 δισ. ανθρώπους μέχρι το 2100.

Οκ. Λοιπόν τι μπορεί να γίνει;

Για την ακρίβεια, πολλά !

Ειδικότερα, επενδύσεις και υποστήριξη βοήθησαν να χτιστούν συστήματα για την παιδεία,

τον οικογενειακό προγραμματισμό και για την Υγεία.

Παραδόξως μικρές αλλαγές μπορούν να έχουν τεράστιο αντίκτυπο.

Για παράδειγμα, αν οι γυναίκες μπορούν να έχουν καλύτερη εκπαίδευση

και να κάνουν το πρώτο τους παιδί μόλις 2 χρόνια αργότερα.

Αυτό το μικρό κενό ανάμεσα σε αυτή την γενιά και την επόμενη

μπορεί να οδηγήσει σε 400 εκατομμύρια λιγότερους ανθρώπους το 2100,

με 3,6 δισ. στο σύνολο.

Αν η εκπαίδευση και ο οικογενειακός προγραμματισμός γίνουν διαθέσιμα σε κάθε γυναίκα στην Αφρική,

η καθολική πρόσβαση σε αντισυλληπτικά κάνει την γέννηση παιδιών απόφαση.

Αν οι οικογένειες μπορούν να επιλέγουν πόσα παιδιά θέλουν,

οι γεννήσεις πέφτουν κατά 30% σε 2,8 δισ. ανθρώπους

Αυτό δεν είναι απλός θεωρία.

Υπάρχουν ήδη παραδείγματα που προκαλούν αισιοδοξία.

Η Αιθιοπία, η 2η χώρα σε πληθυσμό στην Αφρική

έχει κάνει μεγάλη πρόοδο σε σχετικά λίγο χρόνο.

Αναβαθμισμένες υγειονομικές υπηρεσίες οδήγησαν σε πτώση της παιδικής θνησιμότητας

από το 20% στο 7% που ήταν το 1990.

Ακόμα μέχρι και το 30% του ετήσιο προϋπολογισμού επενδύθηκε στην παιδεία,

και ο αριθμός των σχολίων αυξήθηκε 25 φορές μέσα σε 2 δεκαετίες.

Συνοψίζοντας,

υπάρχουν μεγάλες προκλήσεις μπροστά μας

αλλά είναι αντιμετωπίσιμες.

Η Υποσαχάρια Αφρική δεν χρειάζεται ελεημοσύνη ή δώρα,

αλλά ενδιαφέρον και δίκαιες επενδύσεις,

Είναι μία περιοχή πλούσιο σε πόρους, πολιτισμό και προοπτική.

Αν όλα πάνε καλά,

θα δούμε μία αλλαγή παρόμοια με αυτήν που είδαμε στο μεγαλύτερο μέρος της Ασίας,

τα τελευταία 30 χρόνια.