วิดีโอ

สรุป

การดำรงอยู่ของมนุษย์ทำให้เกิดความกลัวและสับสน

ไม่กี่พันกว่าปีที่ผ่านมา เราเกิดรู้สำนึกและพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แปลก

มันเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เราสามารถกินมัน; สัตว์บางชนิดอาจกินเรา

มีของเหลวที่เราจะดื่มได้; มีของที่เราสามารถใช้มันเพื่อทำสิ่งอื่นมากขึ้น

ท้องฟ้าในเวลากลางวันมีลูกบอลสีเหลืองเล็ก ๆ ที่ทำให้ผิวเราอบอุ่น

ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับสวยงาม

เห็นได้ชัดว่า สถานที่แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาสำหรับเรา

บางสิ่งบางอย่างที่ดูแลเรา

เราอยู่ที่บ้าน นี่เองที่ทำให้ทุกอย่างไม่ค่อยสับสนและน่ากลัว

แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราได้เรียนรู้เกี่ยวกับโลกและตัวเราเองมากขึ้น

เราได้เรียนรู้ว่าแสงระยิบระยับไม่ได้ฉายเพื่อเรา

พวกมันแค่เป็นแบบนั้น

เราได้รู้ว่าเราไม่ได้อยู่ที่ใจกลางของสิ่งที่เราเรียกว่าจักรวาล

และมันมีอายุมากกว่าที่เราคิด

เราได้เรียนรู้ว่าเราประกอบขึ้นจากสิ่งเล็กๆที่ไม่มีชีวิตจำนวนมาก

ซึ่งประกอบเป็นสิ่งที่ใหญ่กว่าที่มีชีวิตด้วยเหตุผลบางอย่าง

และเราเป็นแค่สถานะชั่วคราว

ในประวัติศาสตร์ย้อนกลับไปกว่าพันล้านปี

เราได้เรียนรู้ ว่า เราอยู่ในจุดที่ชุ่มชื้นของสิ่งที่เคลื่อนที่รอบ ๆ ดาวขนาดกลาง

ในพื้นเงียบสงบของแขนข้างหนึ่งของกาแล็คซี่

ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มกาแลคซี่

ที่เราไม่เคยจากมันไปไหน

และกลุ่มนี้เป็นเพียงหนึ่งในพันที่รวมกันเป็นกาแล็คซี่ Supercluster

แต่แม้ว่า Supercluster ของเราเป็นเพียงหนึ่งในพัน

มันก็เป็นสิ่งที่เราเรียกว่า จักรวาลที่สำรวจได้

จักรวาลอาจจะใหญ่เป็นล้านเท่า

แต่เราไม่มีทางรู้ได้

เราสามารถพูดว่าราวๆ 200 พันล้านกาแลคซี

หรือดาวนับล้านล้านดวง (นับไม่ไหว)

แต่ทั้งหมดของตัวเลขเหล่านี้ไม่มีความหมายอะไร

สมองของเราไม่สามารถเข้าใจได้

จักรวาลมีขนาดใหญ่เกินไป

แต่ขนาดไม่ได้เป็นที่น่าหนักใจมากที่สุด

มันคือเวลาต่างหาก

หรือพูดง่ายๆ คือ เวลาที่เรามีอยู่

ถ้าคุณโชคดีพอที่อายุถึงหนึ่งร้อยปี

คุณจะมีเวลา 5200 สัปดาห์

หากตอนนี้ คุณอายุ 25 ปีแล้ว

คุณเหลือ 3900 สัปดาห์

หากคุณจะตายตอนอายุ 70 ปี

คุณจะมี 2340 สัปดาห์ที่เหลืออยู่

เหมือนมีเวลาเยอะ แต่ก็ไม่เชิง …

แล้วไงต่อ?

กระบวนการทางชีวภาพของคุณจะเสื่อมสลายลง

และรูปแบบไดนามิกที่เป็นคุณจะหยุดกระบวนการ

มันจะสลายไปจนกว่าจะไม่เหลืออะไร

บางคนเชื่อว่า มีส่วนหนึ่งของเราที่เราไม่สามารถมองเห็นหรือวัดได้,

แต่เราไม่มีวิธีที่จะหาคำตอบได้ ดังนั้นนี่อาจเป็นครั้งเดียวของชีวิต

และเราอาจจบลงที่ความตาย ตลอดไป

แม้ว่า มันฟังดูน่ากลัวน้อยกว่าที่เป็น

ถ้าหากคุณจำไม่ได้ว่ามี 13.75 พันล้านปีก่อนหน้าที่คุณจะมีชีวิตอยู่

แล้วก็มีล้านล้านและล้านล้านและล้านล้านปีที่จะผ่านไปอีก

หลังจากที่คุณตายไป

หลับตา. นับถึง 1

นั่นเป็นความรู้สึกของตลอดกาล

และเท่าที่เรารู้ว่าในท้ายที่สุดแล้ว จักรวาลเองจะตาย

และไม่มีอะไรที่ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

วิดีโอของเราทำให้เกิดความหวาดกลัวอัตถิภาวนิยม ในหลาย ๆ คน

และไม่กี่นาทีที่ผ่านมาอาจจะไม่ได้ช่วยให้กลัวน้อยลง

ดังนั้น ครั้งนี้ เราต้องการที่จะเสนอวิธีการในการมองสิ่งเหล่านี้ที่แตกต่าง:

ในมุมมองที่ไม่ได้เป็นวิทยาศาสตร์

แต่เป็นแบบปรัชญาของ Kurzgesagt ถ้าคุณต้องการ

กรุณารับมันไว้เฉกเช่นเกลือหนึ่งกำมือ;

เราไม่ได้รู้ดีเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของมนุษย์มากไปกว่าที่คุณรู้

เราค้านการกลัวอัตถิภาวนิยม

ด้วยแนวคิดสุญนิยมมองโลกในแง่ดี (optimistic nihilism)

เราหมายถึงอะไรกัน?

อืมม แบบสรุปนะ ดูเหมือนว่า

ดาวนับล้านล้านดวงไม่ได้เกิดขึ้นมาเพื่อเรา

มันรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องตลกร้ายกาจในการมีชีวิตอยู่ที่พวกเราได้คิดแบบนั้น

เราสามารถรู้สำนึกได้

เพียงเพื่อที่จะตระหนักว่า เรื่องพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเราเลย

ในขณะที่มันเยี่ยมยอดที่ได้รู้เกี่ยวกับ

อิเล็กตรอนและโรงไฟฟ้าของเซลล์

วิทยาศาสตร์ไม่ได้ช่วยให้เราหดหู่น้อยลง

เอาล่ะ แต่แล้วอะไรกัน?

คุณได้โอกาสมีชีวิตครั้งหนึ่ง ซึ่งมันฟังดูน่ากลัว แต่ก็ยังให้คุณมีอิสระ

ถ้าจักรวาลจะสิ้นสุดลงในความร้อนมรณะ ความอัปยศอดสูที่

คุณประสบในชีวิตของคุณทุกคนจะถูกลืม

ทุกความผิดพลาดที่คุณทำจะไม่สำคัญในท้ายที่สุด

ทุกสิ่งที่ไม่ดีที่คุณทำจะเป็นโมฆะ

ถ้าชีวิตของเราคือทั้งหมดที่เราได้รับประสบการณ์ แล้วมันเป็นสิ่งเดียวที่สำคัญ

ถ้าจักรวาลไม่ได้มีหลักการใด

มีเพียงแต่หลักการที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เราตัดสินใจเท่านั้น

ถ้าจักรวาลไม่มีวัตถุประสงค์ งั้น เราจะกำหนด

ว่าจุดประสงค์ของมันคืออะไรเอง

มนุษยชาติจะไม่มีเหลืออยู่ เมื่อถึงจุดหนึ่ง

แต่ก่อนที่เราไปถึงจุดนั้น เราได้สำรวจตัวเองและโลกรอบตัวเรา

เราได้รับประสบการณ์ความรู้สึก เราได้รับประสบการณ์อาหาร, หนังสือ, พระอาทิตย์ขึ้น และอยู่กับคนอื่น ๆ

ความจริงที่ว่าเราไม่สามารถที่จะคิดถึงสิ่งเหล่านี้ มันดูเหลือเชื่อไปแล้ว

มันเป็นเรื่องง่ายที่จะคิดว่าตัวเองแยกออกจากทุกอย่าง แต่มันไม่เป็นความจริง

เรามีเหมือนจักรวาล เหมือนที่เป็นดาวนิวตรอน

หรือหลุมดำหรือเนบิวลา

ยิ่งไปกว่านั้น ที่จริง เรามีความคิดและความรู้สึก

อวัยวะรับรู้ ศูนย์กลางของจักรวาล

เราเป็นอิสระอย่างแท้จริง ในสนามเด็กเล่นขนาดจักรวาล

ดังนั้นเราจึงอาจมีจุดหมายที่จะมีความสุข และสร้างยูโทเปียบางอย่างบนดวงดาว

มันไม่ได้หมายความว่าเราได้คำตอบของทุกสิ่ง ยังมีที่ต้องรู้อีก

เราไม่ทราบว่า ทำไมกฎของจักรวาลเป็นที่พวกมันเป็น

การดำรงอยู่ของชีวิตเกิดขึ้นมาได้ยังไง ชีวิตคืออะไร

เราไม่รู้ว่าจิตสำนึกได้คืออะไร หรือ เราโดดเดี่ยวในจักรวาลหรือไม่

แต่เราสามารถพยายามที่จะหาคำตอบบางอย่างได้

มีเป็นพันล้านดาวให้ไปเยี่ยมชม โรคมากมายที่จะรักษา

ผู้คนที่่จะให้ช่วยเหลือ ความรู้สึกมีความสุขที่จะได้รับประสบการณ์

และวิดีโอเกมที่จะเล่นให้จบ

มีมากมายเหลือเกินที่จะทำ

ดังนั้น โดยรวบรัด คุณอาจจะใช้ช่วงเวลาที่ดีจากเวลาที่มีให้คุณไปแล้ว

ถ้านี่เป็นแค่ครั้งเดียวของชีวิตเรา ไม่มีเหตุผลที่จะไม่สนุกสนาน

และมีชีวิตอยู่แบบมีความสุขที่สุดเท่าที่ทำได้

คะแนนโบนัส ถ้าคุณทำให้ชีวิตของคนอื่น ๆ ดีขึ้นด้วย

คะแนนโบนัสเพิ่มอีก ถ้าคุณช่วยสร้างอาณาจักรกาแล็คซี่ของมนุษย์

ทำสิ่งต่างๆ ที่ทำให้คุณรู้สึกดี

คุณจะได้ตัดสินใจว่า อะไรจะมีความหมายเพื่อคุณ

บรรยายไทยโดย ytuaeb sciencemath