Βίντεο

Αποσπάσματα

Επέστρεφες στο σπίτι σου όταν σκοτώθηκες.

Ήταν αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Τίποτα το φοβερό,

…αλλά παρόλα αυτά μοιραίο.

Ήταν ένας ανώδυνος θάνατος.

Οι πρώτες βοήθειες έκαναν ότι μπορούσαν για να σε σώσουν,

…αλλά δίχως αποτέλεσμα.

Το σώμα σου ήταν τόσο κατεστραμένο,

…που έτσι είναι καλύτερα, πίστεψέ με.

Και τότε με συνάντησες.

“Τι συνέβει;”

“Που βρίσκομαι;”

“Πέθανες,” είπα, για την ακρίβεια.

Δεν υπάρχει λόγος να μασάμε τα λόγια μας.

“Ήταν… Ήταν ένα φορτηγό…

…είχε χάσει τον έλεγχο.”

“Ναι.”

“Εγώ…”

“Πέ… Πέθανα;”

“Ναι.”

“Μην νιώθεις άσχημα.”

“Όλοι πεθαίνουν.”

Κοίταξες τριγύρω.

Δεν υπήρχε τίποτα.

Μόνο εσύ και εγώ.

“Τι είναι αυτό το μέρος;”

“Είναι η μετα θάνατον ζωή;”

“Πάνω κάτω.”

“Είσαι ο Θεός;”

“Ναι, είμαι ο Θεός.”

“Τα παιδιά μου, η γυναίκα μου…”

“Τι πράγμα;”

“Θα είναι κάλα;”

“Αυτά μου αρέσει να ακούω,” είπα, “Μόλις πέθανες και η μόνη σου έγνοια είναι η οικογένειά σου.

Αυτά είναι ωραία πράγματα.”

Με κοίταξες γοητευμένος.

Στα μάτια σου δεν έμοιαζα με τον Θεό.

Έμοιαζα με έναν απλό άντρα, ή πιθανά μια γυναίκα.

Με μια αόριστη μορφή εξουσίας, ίσως.

“Μην ανησυχείς,” είπα, “Θα είναι μια χαρά.”

“Τα παιδιά σου θα σε θυμούνται τέλειο από κάθε άποψη.

Δεν πρόλαβαν να αρχίσουν να σε βλέπουν περιφρονητικά.

Η γυναίκα σου, εξωτερικά θα κλαίει,

…αλλά θα είναι κρυφά ανακουφισμένη.

Για να είμαστε δίκαιοι, ο γάμος σου είχε αρχίσει να διαλύεται.

Αν είναι παρηγοριά, …θα νιώθει ενοχές που αισθάνεται ανακούφιση.”

Και τώρα τι;

Θα πάω στον παραάδεισο, στην κόλαση ή κάτι τέτοιο;"

“Τίποτα από τα δύο. Θα μετενσαρκωθείς”

“’Άρα οι ινδουιστές είχαν δίκιο.”

“Ολες οι θρησκείες έχουν δίκιο με τον δικό τους τρόπο.

Περπάτησε μαζί μου.”

Με ακολούθησες καθώς περπατάγαμε στο κενό.

“Πού πάμε;”

“Πουθενά συγκεκριμένα.

Απλά είναι ωραία να περπατάμε όσο μιλάμε.”

“Οπότε, ποιο είναι το νόημα;

Όταν ξαναγεννηθώ,

…θα είμαι απλά ένας λευκός καμβάς, σωστά;

Ένα μωρό.

Όλες μου οι εμπειρίες, τα πάντα,

…ότι έκανα σε αυτή τη ζωή δε θα μετράει.”

“Όχι ακριβώς.

Έχεις μέσα σου, όλη τη γνώση και τις εμπειρίες από όλες τις προηγούμενες ζωές σου.

Απλά δεν τις θυμάσαι τώρα.”

Σταμάτησα να περπατάω και σε έπιασα από τους ώμους.

“Η ψυχή σου είναι πιο μεγαλοπρεπής, όμορφη και τεράστια από ότι μπορείς να φανταστείς.

Ένα ανθρώπινο μυαλό μπορεί να συκγρατήσει ένα πολύ μικρό μέρος του τι είσαι.

Είναι σαν να βάζεις το δάχτυλό σου σε ένα ποτήρι γεμάτο νερό για να δεις αν είναι ζεστό ή κρύο.

Βάζεις στο ποτήρι ένα πολύ μικρό κομμάτι σου,

…και όταν το βγάζεις,

…έχεις αποκτήσει όλες τις πληροφορίες που είχε.

Ήσουν άνθρωπος τα τελευταία 48 χρόνια,

…οπότε δεν πρόλαβες να νοιώσεις την τεράστια συνείδησή σου.

Αν μέναμε εδώ αρκετή ώρα,

θα άρχιζες να τα θυμάσαι όλα.

Αλλά δεν έχει νόημα να το κάνουμε αυτό μετάξυ κάθε ζωής.”

“Πόσες φορές έχω μετενσαρκωθεί τότε;”

“Α, πολλές.

Πάρα πολλές,

…και σε πολλές και διαφορετικές ζωές.

Αυτή τη φορά,

…θα είσαι μια Κινέζα αγρότισσα το 540 μ.Χ.”

“Περίμενε, τί;”

Με στέλνεις στο παρελθόν;"

“Ναι, πρακτικά.

Ο χρόνος όπως τον γνωρίζεις υπάρχει μόνο στο δικό σου σύμπαν.

Τα πράγματα είναι διαφορετικά έκει από όπου είμαι εγώ.”

“Από… Από εκεί που είσαι;”

“Μα φυσικά. Από κάπου είμαι… Κάπου διαφορετικά.

Και υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα.

Ξέρω θα ήθελες να μάθεις πως είναι εκεί,

…αλλά δε θα μπορούσες να καταλάβεις”

“Α…” είπες, λίγο απογοητευμένος.

“Αλλά κάτσε,

…αν μετενσαρκώνομαι σε άλλες χρονικές περιόδους,

…θα μπορούσα να αλληλεπιδράσω με τον εαυτό μου κάποια στιγμή.”

“Φυσικά, συμβαίνει συνέχεια.

Και με τους δύο να θυμούνται μόνο τις δικές τους ζωές,

…δε καταλαβαίνεις καν ότι συμβαίνει.”

“Τότε ποιο είναι το νόημα σε όλα αυτά;”

Σε κόιταξα στα μάτια.

“Το νόημα της ζωής,

…ο λόγος που έφτιαξα το σύμπαν, είναι για να ωριμάσεις εσύ.”

“Εννοείς την ανθρωπότητα, θες να ωριμάσουμε;”

“Όχι, μόνο εσύ.

Έφτιαξα αυτό το σύμπαν μόνο για σένα.

Με κάθε νέα ζωή μεγαλώνεις και ωριμάζεις,

…και γίνεσαι μεγαλύτερος και σπουδαιότερος νους.”

“Μόνο εγώ;

Και όλοι οι άλλοι;”

“Δεν υπάρχουν άλλοι.

Σε αυτό το σύμπαν είμαστε μόνο εσύ και γω.”

Με κοίταξες.

“Μα και όλοι οι άνθρωποι στη Γη;”

“Όλοι εσύ.

Διαφορετικές ενσαρκώσεις σου.”

“Κάτσε, είμαι… όλοι;”

“Τώρα το κατάλαβες.”

“Έιμαι όλοι οι άνθρωποι που έχουν ζήσει ποτέ;”

“Ή που θα ζήσουν, ναι.”

“Είμαι ο Αβραάμ Λινκολν;”

“Και ο Τζον Γουίλκς Μπούθ.”

“Είμαι ο Χίτλερ;”

…είπες τρομαγμένος.

“Και τα εκατομμύρια που σκότωσε.”

“Είμαι ο Ιησούς;”

“Και όλοι όσοι τον ακολούθησαν.”

Σιώπησες.

“Κάθε φορά που κακομεταχειρίστηκες κάποιον,

…κακομεταχειρίστηκες τον εαυτό σου.

Κάθε καλή πράξη που έκανες, την έκανες σε εσένα

Κάθε χαρούμενη και λυπητερή στιγμή που έζησε κάθε άνθρωπος ποτέ

…την έζησες ή θα την ζήσεις εσύ.”

Σκέφτηκες για ώρα.

“Γιατί;

Γιατί το κάνουμε όλο αυτό;”

“Γιατί κάποια μέρα θα γίνεις σαν εμένα.

Επειδή αυτό είσαι.

Είσαι ένας από εμάς. Είσαι παιδί μου!”

“Ουαου!,” είπες, έκπληκτος.

“Εννοείς πως, είμαι θεός!;”

“Οχι ακόμα. Είσαι ένα έμβρυο,

ακόμα μεγαλώνεις.

Όταν ζήσεις όλες τις ανθρώπινες ζωές σε όλη την ιστορία,

…θα έχεις μεγαλώσει αρκετά για να γεννηθείς.”

“Άρα, όλο το σύμπαν…

είναι απλά…”

“Ένα αυγό!”, απάντησα.

“Τώρα είναι ώρα να προχωρήσεις στην επόμενη ζωή σου.”

Και σου έδειξα το δρόμο.

“Το Αυγό” - του Andy Weir Eικονογραφημένο από το Kurzgesagt